Oman - inula

Elecampane to kolejna roślina wieloletnia nazywana również żółtą. Jest to jeden z przedstawicieli rodziny Compositae, czasem również zaliczany do Asterów, co też jest dość rzetelną informacją. W warunkach naturalnych oman jest najczęściej spotykany na terytorium kontynentu afrykańskiego, a także w Europie lub Azji, ponieważ ogólnie nie stał się zbyt wybredny ani kapryśny w stosunku do warunków uprawy, chociaż wciąż są w tym pewne punkty i subtelności materiał. Roślina uwielbia rosnąć blisko zbiorników wodnych, a także na łąkach czy rowach. Kultura jest czasami określana jako dziki słonecznik, nawłoć, oset, ucho niedźwiedzia i wiele innych nazw - kiedy je słyszysz, wiedz, że chodzi o oman.

Według różnych informacji oman to szczególny rodzaj, który łączy od stu do dwustu różnych gatunków. Nawet w czasach starożytnych oman był niezwykle popularny w medycynie alternatywnej i stopniowo roślina ta zaczęła być udomowiona, ponieważ naprawdę zyskała znaczną popularność. Dziś wśród ogrodników jest tylko jeden gatunek z rodzaju omanu - jest to oman wysoki, ponieważ gatunek ten jest nie tylko wystarczająco atrakcyjny w swoim kwitnieniu, ale ma również niesamowite właściwości lecznicze, co oznacza, że ​​​​roślina może w zasadzie , być uważane za uniwersalne. W tym artykule porozmawiamy bardziej szczegółowo o tym, jakie cechy ma oman, jak go uprawiać, dbać o niego w ogrodzie i na podwórku. Ponadto poruszymy informacje o tym, jakie gatunki i odmiany istnieją dzisiaj w tej ogromnej rodzinie i które z nich są szczególnie popularne wśród ogrodników i kwiaciarni.

Oman, lądowanie i opuszczanie

zdjęcie omanu

Oman to wieloletnia roślina będąca atrakcyjnym krzewem, czasami spotykane są również formy zielne. Ale w rodzaju mogą występować również odmiany jednoroczne i dwuletnie, ponownie każda z nich powinna być dokładnie zbadana przed sadzeniem. Od skróconego kłącza odchodzi w różnych kierunkach wystarczająca liczba pogrubionych korzeni. Pędy są proste, słabo rozgałęzione, mogą być całkowicie gładkie lub mogą być lekko owłosione. Liście są sercowate, czasami mogą być lekko wydłużone, nierówno poszarpane lub solidne na brzegach - wszystko zależy od cech odmianowych omanu. Kwiatostany mają kształt koszyczka, czasami mogą być pojedyncze, a także mogą być częścią kwiatostanów wiechowych lub corymbose - i tak i tak wyglądają bardzo dekoracyjnie, a zatem przyciągają również uwagę hodowców kwiatów.

Kolor jest zwykle żółty, ale w zależności od odmiany mogą to być bardzo różne odcienie żółci. Na tej podstawie rośliny można łatwo odróżnić od siebie. Liście mają zwykły zielony kolor, ale w połączeniu z żółtymi kwiatostanami wszystko wygląda bardzo radośnie i niesamowicie atrakcyjnie. Owocem tworzącym się w miejscu kwiatostanów jest żebrowany niełupek w kształcie walca, który może być całkowicie gładki lub lekko owłosiony.

Zanim kwiaciarnia zdecyduje się na posadzenie omanu, najlepiej zadbać o wybór najbardziej odpowiedniego miejsca. Należy pamiętać, że roślina ta niesamowicie pozytywnie reaguje na upały, dlatego miejsce musi być bardzo słoneczne. Gleba powinna być zwilżona, ale jednocześnie wilgoć nie powinna się w niej zatrzymywać, składniki odżywcze i pierwiastki śladowe powinny być w wystarczającej ilości, aby roślina czuła się tak komfortowo, jak to możliwe.Ponadto gleba musi być luźna, aby tlen mógł przez nią dobrze przejść, ponieważ ten stan jest jednym z najważniejszych. Aby posadzić oman, gleba piaszczysto-gliniasta lub glina jest idealna, najlepiej zasiać roślinę po czystej parze, ponieważ w tym przypadku zbiory będą znacznie lepsze, a kwitnienie będzie obfitsze, co oczywiście gra ważną rolę, jeśli mówimy o omanu jako ozdobnym kroju.

Najlepiej zacząć wcześniej przygotowywać miejsce do sadzenia. Konieczne jest wykopanie go, głębokość powinna wynosić około jednego bagnetu łopaty, po wykopaniu do gleby wprowadza się wystarczającą ilość kompostu, ale odpowiednia jest również próchnica. Wspaniale będzie również dodać mieszankę fosforowo-potasową, ponieważ nie tylko nasyca ona glebę, ale także pomaga w przyszłości samemu nasadzeniu bardziej rozwiniętemu i obfitemu. Po wykonaniu tej czynności teren powinien być bardzo starannie ogrodzony. Przed posadzeniem omanu zaleca się rozsypać po powierzchni przygotowanej powierzchni niewielką ilość nawozu, którego głównymi składnikami są azot. Następnie nawóz osadza się na głębokości nie większej niż piętnaście centymetrów. Ponadto powierzchnia terenu powinna być zagęszczona, ale nie za bardzo, ponieważ gleba musi być nadal wentylowana, musi przez nią przejść wystarczająca ilość tlenu.

Sadzenie nasion zaplanowano na zimę lub wiosnę. Nasiona mogą nie być nawet rozwarstwione, ale aby siew był jeszcze mniej kłopotliwy, konieczne jest zmieszanie nasion z piaskiem. Jeśli rośliny zostaną posadzone w jednym rzędzie, którego długość wynosi około jednego metra, potrzeba około dwustu nasion. Jeśli gleba jest bardzo ciężka, nasiona można pogłębić o jeden lub dwa centymetry, a jeśli gleba jest lekka, nasiona można pogłębić o nie więcej niż trzy centymetry. Między rzędami powinien być odstęp od 60 do 70 centymetrów. Sadzonki pojawiają się tuż po podgrzaniu gleby do co najmniej ośmiu stopni. Aby oman wykazywał stabilny wzrost, konieczne jest, aby temperatura powietrza wynosiła około 20-25 stopni. Jeśli warunki pogodowe będą dostatecznie sprzyjające, sadzonki pojawią się już po około pół miesiąca od wysiania w otwartym terenie. Około kilka dni przed pojawieniem się sadzonek na powierzchni, miejsce powinno być lekko zakopane. W takim przypadku należy usunąć wszelkie nadmiarowe grudki ziemi, a także usunąć chwasty z terenu, aby nic nie przeszkadzało w zobaczeniu pierwszych pędów. Z estetycznego punktu widzenia strona będzie wyglądać na bardziej zadbaną i przyjemniejszą, co również jest ogromnym plusem.

Istnieje inny sposób reprodukcji omanu - podział kłącza. Na południu oman preferuje się rozmnażać w ten sposób wiosną, a czasami rozmnażanie odkłada się na sierpień. Co więcej, jeśli oman rośnie w chłodniejszych regionach i regionach, podział kłącza przeprowadza się być może dopiero wiosną, kiedy blaszki liściowe zaczynają się stopniowo otwierać. Kłącza należy bardzo ostrożnie usunąć z gleby, a następnie podzielić na kilka równych części. Ponadto każdy dział powinien mieć od jednego do dwóch pąków, które dadzą wzrost nowym częściom i pędom. Przy sadzeniu podziałów w gruncie warto również zwrócić uwagę na odległość między nimi, która waha się od trzydziestu do sześćdziesięciu centymetrów – wszystko będzie zależeć wyłącznie od przynależności odmianowej rośliny. Delenki zagłębiają się w glebę o około sześć centymetrów, a nerki muszą być skierowane w górę. Nawiasem mówiąc, przed sadzeniem każdy dołek należy podlać ciepłą wodą, następnie do otworów wprowadza się niewielką ilość opatrunku górnego, który należy równomiernie wymieszać z glebą. Po umieszczeniu delenków w ziemi miejsce jest lekko ubite, dobrze nawilżone, a powierzchnia ściółkowana.W delotach, które już zdążyły się zakorzenić i przystosować do nowych warunków, w pierwszym roku pojawi się kilka młodych pędów, a ich wysokość będzie wynosić od dwudziestu do czterdziestu centymetrów. Ogólnie rzecz biorąc, jeśli przestrzegasz wszystkich zasad, każda metoda rozmnażania przyniesie pozytywne wyniki, najważniejsze jest po prostu o tym pamiętać i uważnie monitorować rośliny, ich ogólny stan i rozwój.

Po pojawieniu się sadzonek na stronie należy je nieco przerzedzić, ponieważ ta procedura jest uważana za jedną z najbardziej podstawowych we współczesnej kwiaciarni i ogrodnictwie. Rośliny potrzebują terminowego podlewania, pielenia, a powierzchnia gleby powinna być stale poluzowana, ponieważ musi być również nasycona tlenem, a najlepszy rozwój będzie z systemem korzeniowym. W pierwszym sezonie sadzenia omanu rośnie bardzo powoli, ale pod koniec okresu letniego wysokość krzewu wyniesie już około czterdziestu centymetrów. Na ogół wykształcą się również doskonałe blaszki liściowe, a system korzeniowy będzie wystarczająco silny. Pierwsze kwitnienie można zaobserwować dopiero w następnym sezonie, nie wcześniej niż w połowie lata. Okres kwitnienia wyniesie około czterech tygodni i może być średnio obfity.

Kultura doskonale nadaje się do wody i wilgoci, w szczególności wymaga podlewania, gdy pąki zaczynają zawiązywać się, a także podczas kwitnienia. Krzew wyróżnia się tym, że posiadają penetrujący system korzeniowy, który potrafi wydobyć wilgoć nawet z bardzo niskich warstw gleby i jest to prawdopodobnie jedna z jego cech i zalet. W związku z tym konieczne jest podlewanie omanu tylko w okresach, w których powstaje przedłużająca się susza i przez długi czas nie ma absolutnie żadnych opadów. Krzew warto pielęgnować systematycznie, zwłaszcza w pierwszym roku jego wzrostu i rozwoju. W następnym sezonie krzew stanie się silniejszy, dlatego nie będą się bać żadnego chwastu. Ale na początkowych etapach wzrostu i rozwoju nadal warto zadbać o to, aby koło pnia było całkowicie oczyszczone z chwastów i innych obcych traw i przedmiotów.

Kiedy na krzaku zaczną tworzyć się pierwsze liście, a także rozety korzeniowe, należy je nakarmić za pomocą Nitrofoski. Za drugim razem karmienie odbywa się po trzech tygodniach lub po miesiącu, wszystko będzie zależeć wyłącznie od stanu rośliny. Dodatkowo warto mieć oko na to, jak obficie wyrosną pędy przyziemne. Jesienią, tuż przed uśpieniem krzewu, najlepiej podać mu trochę nawozu potasowo-fosforanowego i aplikuje się go doglebowo. Ogólnie rzecz biorąc, jeśli zastosujesz się do wszystkich określonych środków pielęgnacji roślin, wynik może zadziwić każdego ogrodnika. Najważniejszą rzeczą jest karmienie i podlewanie krzaków na czas, wtedy zgromadzi się w nich wystarczająco dużo przydatnych i leczniczych składników, z których słynie oman. W dalszej części artykułu przyjrzymy się bardziej szczegółowo, jakie gatunki i odmiany istnieją dzisiaj w kwiaciarni oraz jakie mają cechy i cechy.

Rodzaje i odmiany omanu

Elecampane Royle - Wysokość tej rośliny wieloletniej wynosi około 60 centymetrów. Blaszki liściowe są podłużne, osiągają około 25 centymetrów długości. W średnicy kwiatostany mogą również sięgać od czterech do pięciu centymetrów, obejmują zarówno kwiaty trzcinowe, jak i rurkowe, pomalowane na jasny, bardzo bogaty żółty odcień. Kwitnie zwykle od lipca do sierpnia i jest bardzo atrakcyjne i obfite. Ten rodzaj omanu jest uprawiany od 1897 roku i od tego czasu uważany jest za najbardziej poszukiwany i popularny wśród wszystkich innych gatunków.

Elecampane Roothead - Ten rodzaj omanu jest dekoracyjny i jest uważany za jeden z najpopularniejszych w kulturze ogrodniczej.Blaszki liściowe są również wydłużone i mają atrakcyjny lancetowaty kształt. Są częścią podstawowej potężnej rozety, pośrodku której znajduje się gęsty, ale jednocześnie zwarty kwiatostan w kolorze żółtym. System korzeniowy rośliny jest powierzchowny, a rozgałęzia się dość silnie, dlatego należy bardzo uważać podczas obróbki wierzchniej warstwy gleby, ponieważ korzenie można bardzo łatwo uszkodzić, a wtedy istnieje duże ryzyko, że roślina po prostu nie przetrwa w takie warunki.

Oman wschodni – ojczyzną tego gatunku jest Azja Mniejsza i Kaukaz, stąd charakterystyczna nazwa tego gatunku. Roślina należy do kategorii bylin, łodygi są proste, wysokość samej rośliny wynosi około 70 centymetrów. Talerze są podłużne, łopatkowe. Kwiatostany mogą mieć średnicę od dziewięciu do dziesięciu centymetrów. Kwiatostany zawierają bardzo długie, a jednocześnie dość cienkie, ciemnożółte kwiaty języczkowe, a także kwiaty rurkowe, które mają zwykły żółty kolor. Uprawa tego gatunku jest prowadzona od 1804 roku i faktycznie gatunek ten jest uważany za jeden z najstarszych spośród wszystkich, które rozważymy dzisiaj w tym artykule.

Szermierz z omanem – jeśli szukamy tego gatunku w warunkach naturalnych, to najczęściej spotyka się go albo w Europie, albo już na Kaukazie. Jednocześnie gatunek tego omanu uwielbia rosnąć na górskich zboczach kredowych i wapiennych, a także na stepach i lasach, gdzie czuje się niesamowicie komfortowo. Wysokość buszu waha się od 15 do 30 centymetrów, wszystko zależy od tego, do jakiej odmiany będzie należeć ten lub inny oman. Pędy są cienkie, ale jednocześnie bardzo silne, w górnej części obficie rozgałęziają się, co tworzy gęstą, prawie nieprzepuszczalną i bardzo pogrubioną koronę rośliny. Blaszki liściowe są wąskie, lekko wydłużone i mogą mieć około sześciu centymetrów długości. Kosze o przyjemnym żółtym odcieniu, pojedyncze, ich średnica wynosi od dwóch do czterech centymetrów. Uprawa gatunku sięga 1793 roku. Istnieje również nisko rosnąca odmiana tego rodzaju omanu, wysokość krzewu wynosi około dwudziestu centymetrów. Kwitnie bardzo bujnie i dość długo, dzięki czemu można się nim cieszyć przez bardzo długi czas.

Wspaniały oman - nie bez powodu gatunek ten otrzymał tak głośną nazwę. Jest to roślina wieloletnia, która wyrasta na bardzo rozległy i dość rozłożysty krzew, jej wysokość może czasami sięgać dwóch metrów, ale wśród doświadczonych ogrodników są świadkowie, którzy twierdzą, że ta liczba jest daleka od limitu. Łodyga rośliny jest bruzdowana, bardzo mocna i gruba. Blaszki liściowe, które znajdują się w strefie korzeniowej, mogą osiągać bardzo duże rozmiary, przy czym ich długość wynosi około 50 centymetrów, a szerokość 25 centymetrów. Górne blaszki liściowe są siedzące, podczas gdy dolne oczywiście przewyższają je wielkością, dzięki czemu roślina wygląda bardzo atrakcyjnie i ekologicznie. Kwiatostany są pomalowane na jasnożółty kolor, w średnicy mogą sięgać piętnastu centymetrów. Kwitnienie następuje zwykle od lipca do sierpnia, kiedy krzew przestaje kwitnąć, wówczas stopniowo traci swoje walory dekoracyjne i cechy. Jednocześnie można ją odciąć, ale już w przyszłym sezonie wyrośnie z niej zupełnie nowy, świeższy krzew.

Oman brytyjski - najczęściej w swoim naturalnym środowisku roślina ta występuje zarówno w Europie, jak iw Azji. Jednocześnie rośnie obficie w pobliżu wąwozów, w pobliżu torfowisk turzycowych, a także w lasach brzozowych i na stepach. Roślina wieloletnia nie jest bardzo wysoka, a jej powierzchnia pokryta jest szarym omszakowatym pokwitaniem, co wygląda dość nietypowo.Łodyga jest żebrowana i wyprostowana, na samym dole, u podstawy może być pomalowana na czerwony odcień, ale w górnej części jest prosta, rozgałęziona. Blaszki liściowe są lancetowate, eliptyczne, czasami mogą być jajowate, ale ten kształt wciąż nie jest tak powszechny, jak wszystkie inne. Również liście mogą być lekko ząbkowane, wzdłuż krawędzi może znajdować się kilka małych kolców. Przednia powierzchnia blachy może być gładka lub pokryta lekkim puchem. Kwiatostany są żółte, mają około pięciu centymetrów średnicy, ale mogą być pojedyncze lub można je połączyć w małe kwiatostany, w których kwiaty luźno przylegają do siebie. Roślina jest stosunkowo bezpretensjonalna, a jednocześnie wygląda dość atrakcyjnie, dlatego jest szczególnie popularna w projektowaniu działek, skalniaków, klombów lub krajobrazów.

Oman wysoki – w swoim naturalnym środowisku można go spotkać w Europie czy na Kaukazie, a także na Syberii. Zwykle oman wysoki rośnie na łąkach lub w jasnych lasach liściastych i sosnowych. Od czasu do czasu można ją również zobaczyć na wybrzeżach rzek, ponieważ roślina ta jest całkiem dobra na wilgotnych obszarach i wymaga wystarczającego podlewania i wody do obfitego kwitnienia. Bylina wygląda jak krzew o prawidłowym cylindrycznym kształcie, a jej wysokość może sięgać 2,5 metra, co naprawdę uzasadnia nazwę tego nasadzenia. Kłącze jest mocne, może emanować ostrym i dość typowym aromatem, co również wyróżnia ten rodzaj omanu spośród wszystkich innych gatunków, które już rozważaliśmy lub rozważamy. Płyty podstawne są duże, mają kształt elipsy, osiągają długość prawie pół metra, ale ich szerokość wynosi od 15 do 20 centymetrów. Od mniej więcej połowy pędu liście są siedzące, mają dość mocną podstawę. Średnica koszy w kolorze żółto-złotym sięga ośmiu centymetrów. Zaczęli uprawiać ten gatunek dawno temu, ale nawet od tego czasu nie stracił on całkowicie na popularności i aktualności, a to oczywiście daje mu przewagę nad wieloma innymi roślinami i kulturami z tej samej rodziny.

Zastosowanie omanu

Oczywiście nie można nie wspomnieć, że oman ma wystarczającą liczbę użytecznych właściwości, ponieważ roślina ta ma przede wszystkim charakter leczniczy. Zasadniczo ze wszystkich części rośliny używany jest korzeń. Zawiera ogromną ilość składników odżywczych, pierwiastków śladowych i witamin. Są to wosk i witamina E, olejki eteryczne i żywica, śluz i saponiny, a także polisacharydy, inulina. Wywar z kłącza lub korzeni rośliny stosuje się w leczeniu chorób żołądka i jelit, przy chorobach wątroby i nerek, dróg moczowych, a także przy chorobach górnych dróg oddechowych, bardzo skuteczne są również wywary. Jest również doskonałym środkiem antyseptycznym, przeciwrobaczym, moczopędnym. Bulion można stosować w leczeniu chorób skóry, a jeśli połączymy go ze smalcem, otrzymamy doskonały i bardzo skuteczny środek na świerzb. Świeże liście omanu lekarskiego można nakładać na guzy lub owrzodzenia, róży, aby zmniejszyć dyskomfort i stany zapalne.

Oczywiście wszelkie środki przygotowane na bazie omanu są bardzo przydatne, a jednocześnie mają swoje przeciwwskazania. Na przykład w żadnym wypadku nie należy używać nalewek na bazie omanu w przypadku poważnych patologii sercowo-naczyniowych, w czasie ciąży, zapalenia żołądka i niedociśnienia. W krytyczne dni najlepiej jest, aby kobiety nie używały tego naparu, ponieważ może on zwiększyć ból, który w tym okresie jest już zbyt silny.Również oman musi być używany bardzo ostrożnie, jeśli zdecydujesz się leczyć nim małe dziecko, ponieważ jego ciało jeszcze nie dojrzało i może być podatne na niektóre składniki bulionu. Ogólnie rzecz biorąc, oman to wspaniała wszechstronna roślina, która jeszcze nie straciła na popularności. Bezpretensjonalność i brak wybrednych warunków ogólnych łączą się z doskonałymi walorami dekoracyjnymi i właściwościami leczniczymi, za które hodowcy kwiatów tak bardzo kochają oman w różnych częściach naszego kraju.