Dzika porzeczka (spis spisowy): opis, rodzaje, korzyści, uprawa

Treść:

W artykule przedstawiono dziką porzeczkę (spis spisowy): opis rośliny, cechy, rodzaje, korzyści, uprawę na miejscu, cechy pielęgnacji.

Dzikie porzeczki (nazywane są również „lasem”, „repis”, „cietrzew syberyjski”, „serebryanka”, „porzeczka perłowa”, „uroda Uralu”) nie są rzadkim gościem na żadnej osobistej działce. Co przyciąga ogrodników tymi wysokimi krzewami z kwaśnymi jagodami? Oczywiście swoją elegancją, szczególnie jesienią, kiedy krzewy pokrywają jaskrawe kolorowe liście. A ta bezpretensjonalna roślina słynie z braku cukrów i ogromnej zawartości witaminy C. Porozmawiajmy bardziej szczegółowo o sadzeniu, pielęgnacji i zbieraniu tego porzeczkowego piękna.

Dzika porzeczka: użyteczne właściwości i zastosowanie

Porzeczka to roślina najbogatsza w witaminy i minerały. Liście i jagody są stosowane w różnych przeziębieniach i ostrych infekcjach wirusowych dróg oddechowych, chorobach przewodu pokarmowego, z ich pomocą poprawiają stan w problemach sercowo-naczyniowych, w obecności niedoboru witamin, w przypadku niewydolności układu odpornościowego i innych problemów zdrowotnych.
W przypadku osób starszych roślina ta będzie działać na rzecz poprawy sprawności umysłowej, oczyszczenia organizmu z toksyn i toksyn, obniżenia poziomu cholesterolu oraz wzmocnienia naczyń krwionośnych. Efekt wynika z obecności w składzie dzikich porzeczek kwasów organicznych, pektyn, garbników i olejków eterycznych, a także witamin A, B, C, E, PP.

Ważne, aby w niskich temperaturach zachowały się dobroczynne właściwości rośliny, co sprawia, że zamrożone w lodówce jagody są mieszanką witamin na cały rok!

Z jagód dzikiej porzeczki oprócz mrożonych tartych słodyczy robi się kompoty, dżemy, ptasie mleczko, a nawet sosy. Doskonały preparat na zimę - suszone jagody i liście, z których pozyskuje się herbatę, doskonałe w smaku i właściwościach leczniczych.

Dzika porzeczka: o kulturze i jej cechach

Dzikie porzeczki często można znaleźć wzdłuż brzegów rzek i jezior Uralu i Syberii. Czasami można go pomylić z zaroślami w lasach, w wąwozach, a nawet w pobliżu bagien. Charakterystyczną cechą spisu są ciemnozielone, trójklapowe liście, przypominające liście agrestu. Krzewy dzikiej porzeczki osiągają wysokość do trzech metrów. W jesienne dni kopia cieszy się jasnymi, wielokolorowymi liśćmi i staje się wspaniałą ozdobą każdej osobistej fabuły.

Kuszącą cechą każdego ogrodnika jest umiejętność dostosowania się spisu do najtrudniejszych warunków pogodowych. Mogą to być intensywne upały latem lub silne mrozy zimą. Ale jeśli czubate krzewy umrą, to nie z gorąca lub zimna, ale z czasu lub z braku odpowiedniej opieki w naturze.

Na działkach ogrodniczych cietrzew syberyjski jest często wykorzystywany jako ochronna przestrzeń zielona. Gęsta klapka z liści zapewnia doskonałą ochronę przed wiatrem.

Cietrzew kwitnie w maju. Jego piękne żółte pachnące kwiaty osiągają średnicę 1 cm, a jagody są podłużne, niezwykłe dla porzeczek, sięgające do 1 cm, na krzaku zawsze jest dużo jagód, kolor od żółtawego do czarnego.

Do smaku dzikie porzeczki są słodko-kwaśne, jest znacznie więcej kwaśnych. Zbierany od lipca do sierpnia, dojrzewanie uzależnione jest od letniej pogody.

Repis, dzika porzeczka: rodzaje

Porozmawiajmy dzisiaj o dwóch rodzajach dzikich porzeczek - dzikiej czarnej i czerwonej.
Dzika czarna porzeczka występuje w lasach Uralu, europejskiej części kraju oraz w Republice Kazachstanu. Jedzą na surowo, zamrażają lub przygotowują w zimie.

Miejsce wzrostu dzikich porzeczek czerwonych - europejskie rzeki, jeziora, lasy, miejsca w pobliżu bagien. W południowej części Europy występuje w górach.
Mocno kwaśny smak czerwonych kiełków utrudnia cieszenie się świeżymi jagodami. Ale przetwory i dżemy z niej wykonane są po prostu znakomite. Jest również suszony i dodawany do herbat, robi się kompot z dzikich kiełków, a także dodawany do sosów mięsnych i nadzień do słodkich potraw.

Zdjęcia dzikiej porzeczki, zasady uprawy na stronie

Prawie każda ziemia nadaje się do piękna Uralu. Mało wymagająca gleba jest atrakcyjną właściwością tej rośliny dla ogrodników. Najważniejszą rzeczą w uprawie jest wybór wysokiej jakości materiału do sadzenia i prawidłowy wybór miejsca sadzenia.

Potrzebne są mocne i zdrowe sadzonki. Wybierając sadzonki, należy zwrócić uwagę:
- na systemie korzeniowym: korzenie muszą być suche i wysuszone;
- sadzonki macicy nie powinny cierpieć na choroby i szkodliwe owady;
- na potomstwie córki nie powinno być wysuszonych i powolnych liści (w przeciwnym razie są szkodniki);
- sadzonka musi mieć kilka zdrowych gałęzi;
- każdy pęd musi mieć trzy lub więcej zielonych, żywych pąków.

Sadzonki dzikiej porzeczki do sadzenia można wykopać bezpośrednio z lasu, wybierając ją od samego brzegu. Czemu? Ponieważ ekstremalne potomstwo nie jest uciskane przez krzaki matki, a ponadto z reguły dostaje więcej światła słonecznego. Za kilka lat takie sadzonki zachwycą Cię pierwszymi jagodami, a za pięć zbierzesz przyzwoite zbiory.
A więc, jak przygotować glebę i sadzić dołki. Jak już wspomniano powyżej, cietrzew syberyjski jest bezpretensjonalny w wyborze gleby.

Prawidłowe nawożenie jest głównym czynnikiem efektywnego wzrostu tej rośliny.

Cietrzew sadzi się pod koniec lata lub na samym początku jesieni, aby korzenie miały czas na przyzwyczajenie się i wzmocnienie przed nadejściem chłodów. Niektórzy sadzą je w połowie wiosny, wtedy krzewy w końcu zakorzenią się na zimę, nabiorą siły, a nawet wyrosną.

Po wybraniu miejsca do sadzenia wykop dziury (przybliżone wymiary - 0,6 × 0,6 m. Głębokość otworu powinna być nieco większa, aby można było wejść do wiadra próchnicy. Posyp próchnicę ziemią i zrób mały guzek. Ostrożnie rozłóż korzenie sadzonki na wierzchu i przykryj w ten sposób ziemią, aby nie pogłębiać szyjki korzeniowej rośliny.
Ponadto podlewanie i mulczowanie odbywa się za pomocą posiekanej słomy lub trocin.

Kilka sekretów pielęgnacji dzikiej urody

Technologia rolnicza Grouse jest bardzo podobna do technologii pielęgnacji uprawianych odmian porzeczek, ale nadal istnieją różnice.

O podlewaniu... Cietrzew jest podlewany co tydzień. Objętość nawadniania - do 10 litrów na 1 młodą roślinę. Podlewaj delikatnie, nie pod korzeniami, starając się nie dotykać części korzeniowej.

Kiedy zakwitną pierwsze liście, podlewanie zmniejsza się do 2 razy w miesiącu lub nawet rzadziej, w zależności od pogody. Wskazane jest stosowanie wody osiadłej, a nie zimnej (szczególnie w przypadku młodych sadzonek). W przypadku utwardzonych krzewów temperatura wody do nawadniania nie jest tak ważna.

Nawóz... Czas karmienia dzikich porzeczek czarnych i czerwonych to wiosna i jesień.
Na początku sezonu, w wiosenne dni, oprócz nawozów mineralnych wprowadzane są ptasie odchody, które zastępują nawozy azotowe. Nawozy organiczne stosuje się w jesienne dni (wystarczy do czterech kilogramów próchnicy na sadzonkę lub jedna szklanka popiołu drzewnego na 10 litrów wody). Nawozy aplikuje się ostrożnie, aby nie uszkodzić systemów korzeniowych sadzonek. Na przykład nawóz humusowy jest dodawany stopniowo, mieszając się z wierzchnią warstwą gleby.
Nie zapomnij obficie podlać zaraz po nawożeniu.

O przycinaniu i formowaniu korony... Oczywiście na wolności krzewy nie są przycinane. Na działce osobistej kiełki również nie wymagają formowania korony. Krzewy owocujące są lekko przycinane, odcinając złamane i suche gałęzie. Należy również usuwać pędy pięcioletnie, będą one stopniowo zastępowane młodymi pędami.
Czas przycinania to wczesna wiosna, zanim zakwitną liście. Użyj nożyc ogrodowych lub sekatorów.
Jeśli dzika porzeczka służy nam jako ogrodzenie, należy przyciąć zielony żywopłot, nadając kształt temu ogrodzeniu.

Jak leczyć kiełki przed szkodnikami i zapobiegać chorobom

Wrogowie i choroby cietrzewia syberyjskiego są takie same jak w uprawie porzeczki. Chronią ją przed mączniakiem, roztoczami, mszycami i mrówkami, porzeczką i rdzą, ćmą agrestową itp.

Pierwszą rzeczą, którą robią, jest wycinanie chorych pędów, a następnie wykopywanie gleby pod krzakami i, oczywiście, najważniejsze jest to, że nie zapominają o przetworzeniu jej specjalnymi środkami.

1. Pąki zakwitły. Zastosuj: roztwór „Decis”, „Confidor”, „Calypso”, emulsja anometryczna (25%).
2. Przed lub po kwitnieniu. Proces: siarka koloidalna (zwalcza mączniaka prawdziwego i roztocza porzeczki).
3. 30 dni po wyblaknięciu krzewów. Zastosowano: „Karbofos” lub „Chlorofos” (walki złotem i szkłem).

Środki ludowe są bardzo skuteczne. Przydają się tu rozwiązania i wywary:
- skórka cebuli;
- czosnek;
- mniszek lekarski;
- piołun;
- mydło;
- blaty ziemniaczane.
Jeśli twoje dzikie piękno nie ma szczęścia, a roztocze nerki przypadnie jej do gustu, krzak zostaje wykopany i spalony. W przeciwnym razie ryzykujesz utratę całej plantacji porzeczek.

Czy dzikie porzeczki powinny schronić się na zimę?

Dikusha w ogóle nie potrzebuje schronienia. Jej wytrzymałość nie zna granic. Nawet jeśli coś zamarznie, na pewno w tym miejscu pojawią się nowe pędy. Doświadczenie pokazuje, że syberyjski, uralski i dalekowschodni chłód to nic dla cietrzewia syberyjskiego.

Doświadczeni ogrodnicy polecają!

1. Posadź kilka krzewów w ogrodzie w celu wzajemnego zapylenia.
2. Jeśli na jednym krzaku pojawią się szkodliwe owady, warto potraktować wszystkie krzaki.
3. Aby w zimie krzaki porzeczki nie zostały uszkodzone przez gryzonie (myszy, zające itp.), owinąć gałęzie dolnej części krzaków plastikowymi torebkami (odpowiednie mogą być również stare elastyczne rajstopy damskie)
4. Po posadzeniu młodej sadzonki wykonać na całym obwodzie załączniki z pogrubionych gałęzi, cienkich patyczków lub desek. Z ich pomocą krzak się nie rozpadnie.

Dziko rosnąca porzeczkowa piękność nie wymaga szczególnej uwagi i szczególnej troski, dlatego zyskała popularność wśród ogrodników. Na tym tle z jednego rozwiniętego krzewu można zebrać bezprecedensową uprawę (do 8 kg). A polecana para krzewów w Twoim ogrodzie gwarantuje Ci, oprócz żywopłotów i pięknego widoku, zaopatrzenie w witaminy na cały rok!

Dzika porzeczka