Paproć paprociowa

Paproć paprociowa jest uważana za dość piękną roślinę wieloletnią. Znajduje szerokie zastosowanie nie tylko do ciekawej dekoracji ogrodu, ale także jako produkt do spożycia, a także w medycynie ludowej. Paproć otrzymała tę nazwę ze względu na swoje liście, a raczej kształt, ponieważ w tych potrójnych liściach często widuje się orle skrzydło, które znajduje się na herbie naszego kraju. Niektórzy nawet widzą w tej paproci inicjały Jezusa Chrystusa.

Opis i odmiany paproci paprociowej

Paproć paprociowa jest scharakteryzowana jako wieloletnia roślina zielna z klasy paproci. Jest przedstawicielem rodziny Dennstedtie. Ta roślina może osiągnąć wysokość od 40 centymetrów do jednego metra. Ma gładką lufę, pozbawioną łusek. Kłącze paproci jest dość rozwinięte i może rosnąć we wszystkich kierunkach, a także składa się z poziomych i pionowych czarnych odcieni podziemnych pędów. Na takim pełzającym systemie korzeniowym co roku powstają młode pędy. Liście tej paproci mają bladozielony odcień. Mogą dorastać do 70 centymetrów i mieć trójkątny, przypominający pióro kształt. Mają bardzo sztywną i gęstą strukturę. Pasierbowie tej rośliny znajdują się w odległości do 20 centymetrów od siebie. Początkowo mają kształt wirujący, a nie przypominają muszlę ślimaka. Liście tej paproci są ułożone parami na gałęziach, a tylko pęd wierzchołkowy jest pojedynczy. Ulotki mają tępe końce i klapowane u nasady, lancetowate. Segmenty o ciasnych i mocnych krawędziach są owijane. A na najniższej parze znajdują się nektarniki, które tworzą i wydzielają słodkawą wodę, uwielbianą przez mrówki. System korzeniowy tej paproci jest tak duży i mocny, że z łatwością znosi bardzo silne mrozy i pożary. Niektórzy naukowcy zapewniają nas, że paproć ta jest uważana za gatunek wielotypowy, podczas gdy inni botanicy są pewni, że jest ich tylko około 10. Wszystkie są dość podobne, chociaż większość z nich można znaleźć na wolności. Rozważmy kilka typów:

- Pteridium aquilinumvar. Latiusculum

Można zobaczyć rosnące na pastwiskach Irlandii. Roślina wieloletnia z główną łodygą o średnicy jednego centymetra. Liście tego gatunku są dość duże i mają trójkątny kształt. Jesienią zamiera zielona część paproci. Botanik z Ameryki M.I. Fornald specjalizuje się w roślinach nasiennych i paprociach.

- Pteridium aquilinumvar. Freei

Po raz pierwszy botanik-pterydolog z Ameryki W.R. Maxsona.

- Pteridium aquilinumvar. Pseudocaudatum

Ta roślina zielna została opisana przez amerykańskiego botanika, pisarza i przyrodnika W.N. Klute. Paproć tego podgatunku lubi rosnąć w dostatecznie oświetlonych miejscach i otwartych przestrzeniach.

- Pteridium aquilinumvar. Latiusculum

Ten podgatunek rośnie w Japonii, Chinach, Kanadzie, USA, Meksyku i północnej Europie. Pierwszą osobą, która wprowadziła ten gatunek jest botanik, mikolog, nauczyciel geologii L.M. Podszycie lasu.

Oprócz tych opisanych podgatunków istnieją również takie odmiany jak Pinetorum i Pteridium aquilinumsubsp. Decompositum Lamoureux z J.A. Thomson.

Uważa się, że ta odmiana paproci nadaje się do jedzenia i aby nie pomylić jej przypadkowo z innymi trującymi gatunkami, konieczne jest poznanie głównych cech charakterystycznych:

- Wysokość tej rośliny może dochodzić do półtora metra, a krzew nie tworzy tej paproci.

- W paproci kiełki mają tę właściwość, że jeden po drugim przebijają się przez glebę. Co więcej, odległość między nimi wynosi około 15 centymetrów. W tej roślinie pędy zaczynają wychodzić wszystkie razem, w tym samym czasie iz jednego punktu.

- Łodygi rośliny mają czystą i gładką strukturę, bez łusek, kosmków i liści.

Na wiosnę w lesie bardzo trudno rozpoznać paproć jadalną. W końcu łodygi mają bardzo podobny wygląd. Dodatkiem będzie obecność starych liści tej paproci, które przetrwały okres zimowy. Mają dość wyraźny wzór geometryczny, który każdy gatunek ma swój własny. Ten gatunek paproci ma liście na krawędziach o najbardziej okrągłym kształcie. O terenach, na których rośnie ten rodzaj paproci, należy pamiętać z okresu letniego, w czasie, gdy wędrówki po lesie po jagody i grzyby są dość częste.

Na świecie istnieje wiele legend związanych z kwiatem paproci. Krąży plotka, że ​​ma osobliwość, która pojawia się w noc Iwana Kupały. A jak głosi legenda, w tym miejscu zakopany jest skarb. A nieczysta moc utrzymuje i chroni kwiat. Tego, który znajdzie ten kwiat, szczęście czeka na niego przez całe życie. Nikt nigdy nie znalazł tego kwiatu, chociaż w naszych czasach ludzie wierzą w tę legendę. Ale naukowiec obala wszelkie legendy i spekulacje, twierdząc, że paproć nie daje koloru. Roślina może się rozmnażać tylko przez zarodniki, a nie przez nasiona. Na arkuszu, a dokładniej w jego dolnej części, znajdują się małe kulki o zielonym lub brązowym odcieniu. To w nich dojrzewają spory - to zarodnie.

Hodowla paproci orlickiej

Paproć Orlica charakteryzuje się jako roślina bezpłciowa, dlatego istnieje kilka metod jej rozmnażania, są to: pędy, podział kłączy i zarodniki.

Rozmnażanie tej rośliny metodą wegetatywną oznacza tworzenie ukorzenionych sadzonek, które następnie można oddzielić od głównej i przesadzić w ich stałe miejsce wzrostu. Przede wszystkim wybiera się dość długie i puszyste gałęzie paproci. Są przygięte do ziemi i lekko dociśnięte czymś ciężkim, np. kamieniem. Należy to zrobić wiosną, kiedy jest aktywny wzrost wegetatywny. Po chwili korzenie zaczynają strzelać strzałą.

Na wolności porosty rozmnażają się za pomocą zarodników, ale w domu ta metoda jest uważana za dość długi i żmudny proces. We wrześniu liść jest cięty i suszony. Po oderwaniu zarodników na kartkę papieru. Wysuszony materiał do siewu przechowuje się do sezonu zimowego w szczelnie zamkniętym opakowaniu. A od stycznia do lutego zaczynają przygotowywać pojemniki na sadzonki. W tym celu pojemniki są wypełnione mieszanką torfu i dobrze zwilżoną. Zarodniki wylewa się i przykrywa szkłem. Aby zarodniki mogły kiełkować, pojemniki umieszcza się w dość jasnym i ciepłym miejscu, nie zapominając o ciągłym spryskiwaniu ciepłą wodą i przewietrzeniu. Po około dwóch miesiącach na powierzchni gleby zaczyna tworzyć się zielony mech, po czym szkło jest usuwane. Kiedy sadzonki wyrosną, zaczynają być sadzone w osobnych pojemnikach, a do maja sadzonki są całkowicie gotowe do sadzenia na otwartej przestrzeni.

Najprostszym i jednocześnie skutecznym sposobem rozmnażania tego gatunku paproci jest podział korzeni. Do tej procedury pobiera się dorosłego wystarczająco krzaka z dobrze rozwiniętym kłączem, który może szybko wyzdrowieć po tym przycięciu. Na wiosnę, kiedy prawdopodobieństwo przymrozków już zniknęło, można zacząć kopać paprocie orlic. System korzeniowy podzielony jest na części z jednym i dwoma pąkami. Wycięty obszar należy potraktować pokruszonym węglem aktywnym, a następnie natychmiast posadzić w dość wilgotnej glebie.

Gdzie rośnie paproć paprociowa

Najbardziej ulubionym miejscem wzrostu tej paproci są jasne lasy. Można go zobaczyć na wszystkich kontynentach, z wyjątkiem oczywiście Antarktydy. Roślina nie rośnie na pustyniach i stepach. Paproć uwielbia gleby piaszczyste, lasy iglaste i liściaste, na których rosną brzozy. Często ta roślina woli przebywać na otwartych wysokościach, w gąszczu krzewów i na obrzeżach lasu. Ta paproć zatyka trawę na krawędzi i tworzy solidne zarośla na niewielkim obszarze. Paproć paprociowa często rośnie na polanach, pastwiskach, plantacjach, opuszczonych polach. A podczas sianokosów w niektórych krajach roślina ta jest uważana za dość trudny do usunięcia chwast. Może rosnąć w górach, ale tylko na poziomie nie wyższym niż strefa śródgórska. W naszym kraju ten rodzaj paproci rośnie samodzielnie w takich regionach jak: Syberia, Ural, część europejska i Daleki Wschód. Ten rodzaj roślin dobrze rośnie i rozwija się na glebach lekkich i ubogich, a także dobrze rośnie na wapieniach.

Zastanówmy się nad takim problemem, jak zbieranie paproci. Ta roślina jest zbierana w środku wiosny. Jeśli spojrzysz na znaki ludowe, to ten okres nadchodzi, kiedy konwalia zaczyna kwitnąć lub czeremcha zanika. Zbiór należy prowadzić z młodych, nowych pędów, dość łatwo się łamią. Jeśli kiełki stały się mocniejsze i gęstsze i zaczną się zginać, kolekcja musi zostać zakończona. Łodyga powinna mieć długość od 20 do 25 centymetrów i grubość około jednego centymetra. Są odcięte u samej podstawy, aby kultura mogła kontynuować swój rozwój i wzrost. Te pędy należy wiązać w pęczki. Kiełki rośliny twardnieją dość szybko, dlatego należy je wykonać wystarczająco szybko. W osobnych szponach zebrane pędy są solone, a każda warstwa jest wystarczająco posypana solą stołową. Co więcej, ucisk jest zakrywany od góry i instalowany jest ucisk. W tej pozycji pędy mają około 15-20 dni. I dopiero po tym czasie wanna się otwiera i solanka jest spuszczana. Następnie górne warstwy są kładzione przeciwnie w dół, a dolne na swoim miejscu - na wierzchu. Solanka jest ponownie wlewana, ale tym razem ilość soli jest około pięć razy mniejsza. Przed użyciem tę soloną paproć należy namoczyć w wodzie przez około 7 godzin, a następnie gotować przez około pięć minut.

Ten gatunek paproci jest zbierany w różny sposób w różnych regionach. Rozważ je:

- obwód leningradzki.

Zbiory tej rośliny w tym regionie rozpoczynają się około połowy maja i trwają przez około miesiąc. Chociaż dokładna data może ulec zmianie, wszystko zależy od pogody w okolicy. Sygnałem, że paproć nadaje się do zbioru, jest osobliwy chrup. Okres tego procesu nie jest długi. Dlatego roślinę można zamrozić partiami, jeśli niemożliwe jest natychmiastowe przeprowadzenie przetwarzania. Solenie jest przeznaczone do dłuższego przechowywania.

- Region Moskwy

W regionie moskiewskim ten rodzaj paproci rośnie prawie wszędzie: w nasadzeniach liściastych, lasach sosnowych, w parkach i ogrodach. Do zbioru tej rośliny nadają się tylko nowe, młode pędy. Dlatego zbiórka prowadzona jest na wczesnym etapie wegetacji. Należy to zrobić, zanim liście zakwitną, a pędy będą nadal dość miękkie. Do tego procesu odpowiedni jest okres od 15 maja do pierwszych dni czerwca.

- Syberia

W tym regionie kolekcja rozpoczyna się pod koniec maja. Na wiosnę należy monitorować kiełki w lesie, ponieważ nie jest znana dokładna data zbioru. Pędy zaczynają wypełzać z ziemi wraz z pierwszymi kwiatami, a następnie pędy rosną do pożądanego rozmiaru.

- Ural

Jak wspomniano powyżej, tę paproć można zobaczyć w całym naszym kraju. Również na Uralu roślinę tę można znaleźć na lekkich zboczach, w lasach.Do spożycia zaczynają go tu zbierać od drugiej połowy maja, a trwa to około 25 dni.

Pielęgnacja paproci paprociowej

Chociaż ten rodzaj paproci jest uważany za uprawę leśną, wielu ogrodników zajmuje się jego uprawą na swoich osobistych działkach. Roślina jest szeroko stosowana w kompozycjach krajobrazowych. Ale przed uprawą musisz poznać główne zasady opieki nad paprocią:

- Podczas nabywania dorosłej rośliny wymagane jest dokładne zbadanie jej wyglądu. Liście rośliny powinny być całe, zielone, bez uszkodzeń, suche i z żółtym zabarwieniem płatków. Przed sadzeniem nabytą paproć należy pozostawić w zacienionym miejscu na jeden dzień, aby kultura mogła przywrócić swoją siłę.

- Najlepszym miejscem do wzrostu tej paproci jest zacieniony obszar ogrodu. Tym samym liście rośliny będą miały najbardziej intensywny zielony odcień, natomiast na słońcu kolor liści będzie znacznie bledszy.

- Do uprawy tej rośliny potrzebna jest dość lekka i średnio nawożona gleba. Mieszanka torfu, drobnego piasku i ziemi liściastej jest świetna. Ta paproć dobrze rośnie na glebach bogatych w wapno. Ale tej rośliny zdecydowanie nie należy sadzić w glinie.

- Na otwartej przestrzeni roślina ta może dość łatwo obejść się bez izolacji na zimę. Liście paproci opadają, ale jej system korzeniowy jest tak głęboki, że nie boi się go żaden mróz.

- Uważa się, że bardzo ważne jest, aby gleba była stale wilgotna. Podlewanie należy przeprowadzać natychmiast po wyschnięciu gleby, ale jednocześnie unikać stagnacji cieczy.

- Nawozy należy podawać w dawkach. Po raz pierwszy nawozy stosuje się, gdy tworzą się pierwsze pędy. W tym celu stosuje się specjalne kompleksy mineralne. Należy przestrzegać dawkowania zgodnie z instrukcją.

Bardzo często paproć ta służy do ozdabiania bagien i strumieni, różnych zbiorników, ponieważ roślina ta jest uważana za dość higrofilną.

Choroby i szkodniki

Ten rodzaj paproci ma bardzo wysoki poziom odporności na różne choroby i infekcje, choć często jest atakowany przez szkodliwe owady. Najgroźniejsze z nich to: łuski, wciornastki i mączliki. Do ich zwalczania stosuje się środek owadobójczy. Musisz tylko przestrzegać właściwej dawki, aby przypadkowo nie uszkodzić paproci.

Wniosek

Bardzo często można usłyszeć nazwę tej paproci jako Dalekiego Wschodu. Dzieje się tak, ponieważ to właśnie na Dalekim Wschodzie roślina ta jest bardzo ceniona. Ta paproć rośnie wszędzie, nawet na Syberii i Uralu, w centralnej części naszego kraju. Ta roślina jest zbierana i zaangażowana w jej zbieranie. Co więcej, można go znaleźć zarówno w lesie, jak i uprawiać na osobistej działce. W szczególnej pielęgnacji roślina nie jest wymagana, może dobrze rosnąć samodzielnie i bez pomocy. A jego korona może się rozwijać dość szybko.