Róże parkowe - opis, rodzaje, zdjęcia

Róże parkowe to bezpretensjonalna i piękna roślina ozdobna, do której należą niektóre rodzaje owoców dzikiej róży, ze względu na ich podobieństwo. Róże te pojawiły się pod koniec lat 90. za sprawą słynnego angielskiego hodowcy D. Austina. Projektanci krajobrazu uwielbiają wykorzystywać te róże w swojej pracy, ponieważ wiele odmian różniących się kolorem może tworzyć wspaniałe, niepowtarzalne kompozycje w ogrodach. Ich kwiaty są od białego do fioletowego, żółte i pomarańczowe nie są często spotykane, a także kwiaty o mieszanych kolorach. Sto lub więcej płatków w kształcie miski może być gładkich lub aksamitnych. Bardzo często odmiany tych róż wydzielają intensywny i przyjemny zapach, który może wypełnić Twój ogród.

Róże parkowe: opis roślin

Róże parkowe wyróżniają się tym, że kwitną wcześniej niż inne, z reguły jest to początek czerwca i kwitną dłużej niż miesiąc. Wysokość krzewów zależy od odmiany, ale nie więcej niż 1,5 metra. Roślina uważana jest za najbardziej odporną na zimowe mrozy spośród wszystkich rodzajów róż.

Co ciekawe, w chwili obecnej hodowcy roślin pozyskali odmiany tego typu róż, które mogą kwitnąć dwukrotnie w ciągu jednego sezonu.

Krzewy róż parkowych rosną obszernie i bujnie. Ich silny aromat przyciąga motyle i inne owady, które zapylają tę piękną roślinę.

Kwiaty tego gatunku są zewnętrznie podobne do róży herbacianej. Należą do rodzaju dzikiej róży, wolą rosnąć na otwartych, nasłonecznionych terenach i nie wymagają dużej uwagi. Róża herbaciana jest jednak gorsza pod względem odporności na mróz i konieczności cięcia co najmniej trzy razy w ciągu roku. Różę parkową można uprawiać nawet na obszarach o szczególnie trudnych warunkach klimatycznych.

Ze względu na swoją wysokość krzewy są często uprawiane jako żywopłoty. Jest do tego idealny ze względu na swoją gęstość. Róża herbaciana nie nadaje się do tego ze względu na swoją wysokość, ale należy zauważyć, że ich gama kolorów jest znacznie szersza.

Róże parkowe: charakterystyka

Róże parkowe mają wiele gatunków. Niektóre z nich uważane są za najpopularniejsze w naszym kraju.

Róże Floribunda - wysokość w tej grupie jest bardzo zróżnicowana. Może wynosić od 30 centymetrów do 100 centymetrów. Pąki mają również średnicę od 4 centymetrów do 10 centymetrów. Kwitną w lipcu, a kwiaty mają wiele różnych odcieni.

W naszym kraju najpopularniejsze odmiany to Remy Martin i Fluorescent.

Róża floribunda

Dzika róża - do tej grupy należą krzewy, które w czasie mrozów należy chronić przy pomocy schronień. Osiągają wysokość 3 metrów.
Najbardziej popularne są tu Louise Bagnet i Marchenland.

Dzika róża

Piżmowa róża - ta grupa roślin jest bardzo popularna w Europie. Ich krzewy osiągają 4 metry wysokości i mają duże, kuliste pąki. Kwiaty o średnicy od 6 do 8 centymetrów mogą być koloru żółtego, białego, czerwonego, różowego i szkarłatnego. W Rosji najlepiej sprzedającymi się odmianami są Elmshorn lub jak to się nazywa Elmshorn i Lichterlo.

Piżmowa róża

Jacques Cartier - To róża o intensywnym aromacie, która jest szczególnie popularna wśród hodowców kwiatów. Wysokość tego krzewu może dorastać do 1,5 metra, a szerokość do 1 metra. Róże mogą dobrze rosnąć zarówno na otwartych, nasłonecznionych terenach, jak iw cieniu. Gatunek ten jest odporny na mróz i większość chorób, ma obfite i oczywiście piękne kwitnienie.

Jacques Cartier

Krzewy - te krzewy zostały wyhodowane przez europejskich hodowców około 50 lat temu. Występują we wszystkich kształtach i rozmiarach, od bardzo niskich do wysokich. Pąki tych kwiatów osiągają średnicę 12 centymetrów. Jest uważana za roślinę bardzo odporną na mróz, ale w regionach o surowych zimach zaleca się ją przykrywać. Krzewy mają obfite i długie kwitnienie, silny i przyjemny zapach. Szczególnie często nasi ogrodnicy uprawiają takie odmiany jak Hope for Humanity, Moden Fireglow, Ghislain de Feligond, John Franklin. Connell i Agranta. Są popularne ze względu na swoją prostotę i łatwość konserwacji. Więcej o krzewach róż tutaj.

Zarośla

poszukiwacz - te odmiany pojawiły się dzięki holenderskim naukowcom w Kanadzie. Są doskonałej jakości i dobrze zakorzeniają się w naszym klimacie. Krzewy wyróżniają się dobrą odpornością na większość chorób i owadów. Przez cały sezon kwitną dwukrotnie i długo. Jaskrawoczerwone kwiaty wykwitają z pąków, które osiągają 5 centymetrów wysokości. Aromat jest subtelny i bardzo delikatny. Wadą tej rośliny jest jej nietolerancja na długotrwałe deszcze. Wśród hodowców kwiatów bardzo ceniona jest róża z serii Cuthberg Grant, której drugie imię to Cuthberg Grant.

poszukiwacz

Rośliny róże w sprayu, rosną od 25 centymetrów do 300 centymetrów wysokości. Są uważane za byliny, ale ich pędy są jednoroczne. Wśród nich są gatunki, które nie mają kolców. Mają niesamowicie piękne i duże pąki, których średnica sięga 80 centymetrów. Kolorystyka posiada bogatą paletę barw. Kwiaty mają różne kształty. Czasami mają zaokrąglone kształty, jak stożek, płaskie lub przypominają piwonię. Równie urozmaicone są krzewy. Rozprzestrzeniają się lub przypominają piramidy. W tej chwili najpopularniejszą wśród naszych ogrodników jest róża Eifelsauber.

Róże krzewiaste

Róże parkowe: sadzenie i pielęgnacja

Róże parkowe to najbardziej bezpretensjonalna roślina. Opieka nad nimi nie zajmuje dużo czasu i wysiłku. Pewnie dlatego są tak cenne wśród hodowców kwiatów.

Do sadzenia najlepiej wybierać sadzonki, które mają co najmniej rok i mają zamknięty system korzeniowy. Przed sadzeniem ich w ogrodzie dokładnie sprawdź korzenie, bardzo ważne jest, aby nie miały zgnilizny. Przygotuj wcześniej studnie, których odległość nie jest mniejsza niż 70 centymetrów. Kwiat potrzebuje miejsca na rozwój bujnego krzewu.

Najlepszą opcją do sadzenia róż byłaby przestrzeń otwarta na światło i słońce, która jest chroniona przed przeciągami i silnymi wiatrami. Zwróć uwagę, że w pobliżu nie ma roślin o silnym aromacie, ponieważ może to przeszkadzać w rozkoszowaniu się zapachem twojego krzewu. Nie należy również sadzić w pobliżu drzew, aby nie zacieniać kwiatów i nie pozbawiać ich wilgoci.

Ważne jest, aby wiedzieć, że wysoka wilgotność jest bardzo niebezpieczna dla tych odmian. Dlatego sadząc roślinę na terenach podmokłych lub tam, gdzie w porze deszczowej prawdopodobna jest stagnacja wilgoci, ryzykujesz jej utratę.

Odmiany róż parkowych preferują dobrze przepuszczalną, luźną glebę. Jeśli na twojej stronie znajduje się gliniasta gleba, musisz ją wymieszać z piaskiem rzecznym. Gleby piaszczyste również nie są odpowiednie dla tych roślin, należy je wymieszać z kompostem. Jakość gleby jest bardzo ważna dla rośliny, dlatego zwróć na nią szczególną uwagę.

Róże parkowe można sadzić wiosną i jesienią. Jeśli wolisz drugą opcję, będziesz musiał zadbać o schronienie, aby chronić młode sadzonki i ich system korzeniowy przed mrozem. W pierwszych latach konieczne jest przykrycie roślin. Róże tych odmian są bardzo popularne wśród hodowców kwiatów, nie tylko ze względu na ich zachwycający wygląd i doskonały aromat, ale także ze względu na to, że nie wymagają specjalnej pielęgnacji. Na przykład nie potrzebują karmienia w pierwszym roku, czego nie można powiedzieć o innych odmianach. Zastosuj nawozy, ale zacznij wiosną w drugim roku. Dobrze sprawdzają się w tym nawozy organiczne, takie jak łajno krowie.

Podobnie jak większość innych roślin, krzewy róż należy regularnie rozluźniać. Otwiera to dostęp tlenu do korzeni, co jest bardzo ważne dla dobrego rozwoju. Przed nadejściem zimowych przymrozków krzewy należy leczyć, podnosząc ziemię o 20 centymetrów. Ta metoda pomoże chronić rośliny przed mrozem.
Róże parkowe nie wymagają częstego podlewania. Podlewając rośliny często i stopniowo, szkodzimy tylko korzeniom. Dzięki tej metodzie korzenie nie mogą się dobrze rozwijać i pogłębiać, ale rosną blisko powierzchni ziemi, co przyczynia się do ich uszkodzenia podczas pielęgnacji i przemarzania podczas silnych mrozów. Muszą być obficie podlewane, ale nie częściej niż raz na półtora tygodnia. Jeden krzew jest podlewany 5 litrami wody. Ta metoda podlewania pomaga stwardnieć korzenie poszukujące wilgoci głęboko pod ziemią. Przyczynia się to również do ich odporności na mróz.

Tworzenie bujnych krzewów wymaga wiedzy. Tak po prostu bez naszej pomocy nie rozszerzą się. W tym celu na początkowym etapie ich rozwoju konieczne jest stosowanie stymulatorów wzrostu. Najczęściej humaty sodowe są używane przez ogrodników.

Możesz ukształtować krzak w pożądany kształt, używając przycinania. Przycinanie roślin następuje dopiero w młodym wieku silnie zarośniętych pędów. Należy to zrobić w październiku, przycinając je o 5 centymetrów. Zamiast przycinać, możesz po prostu uszczypnąć roślinę. Jeśli jest dużo zarośniętych pędów, możesz je usunąć, pozostawiając mocne.

Reprodukcja

Najpopularniejszą metodą rozmnażania są sadzonki. Pozwala wyhodować kwiaty takie same jak u matki.

Łodygę można sadzić w ziemi, nie odcinając jej nawet od macierzystego krzewu. Wystarczy zgiąć gałązkę z liściem do ziemi i posypać ją ziemią. Aby utrzymać gałązkę w środku, musisz nałożyć niewielki ciężar na wierzch. W przyszłości nasze sadzonki będą regularnie podlewane i posypywane ziemią. Po roku gałąź zostaje odcięta, a sadzonkę, która już wykiełkowała, można przesadzić do stałego miejsca zamieszkania.

Jest jeszcze jeden bardzo interesujący sposób, przez który hodowcy nie omijają, to jest cięcie sadzonek. Możesz je pokroić latem i posadzić we wstępnie zwilżonej glebie, przykrywając plastikową butelką. Należy pamiętać, że takie sadzonki nie są podlewane, a jedynie spryskiwane butelką z rozpylaczem. Rok później sadzonki są przesadzane.

Choroby i szkodniki

Róże parkowe uważane są za odporne na wiele chorób i owadów. Jednak mają również choroby i ataki owadów.

1. Mączniak prawdziwy jest najczęstszą chorobą grzybiczą, z jaką możesz się spotkać. Można go rozpoznać po szarym nalocie na liściach, a czasem na całej roślinie. Ta choroba powoduje, że liście wysychają i odpadają. Aby zapobiec śmierci rośliny, należy ją spryskać siarczanem miedzi lub przemyć wodą z mydłem. Możesz przecierać liście wodą z mydłem do woli, ponieważ jest to całkowicie bezpieczne dla roślin i ludzi.

2. Rdza to szkodliwa choroba grzybicza, która tworzy guzki na liściach i łodygach roślin. Choroba ta pojawia się zwykle wiosną i aby na czas ją wykryć, liście należy zbadać na wewnętrznej powierzchni. Jeśli zauważysz bąbelki, to twój krzak ma pierwsze oznaki choroby. Aby zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby, konieczne jest jak najszybsze usunięcie uszkodzonych obszarów i ich spalenie. Następnie różę traktuje się płynem Bordeaux. Alternatywnie możesz użyć naparów z pokrzywy lub wody z mydłem.

3. Czarna plama to choroba grzybicza, którą rozpoznaje się po ciemnobrązowych plamach i żółtych brzegach liści. Dotknięte obszary są usuwane i spalane, aby zapobiec przedostawaniu się infekcji do ziemi. Następnie roślinę należy potraktować podkładem.

4. Szara zgnilizna to kolejna choroba grzybicza, która atakuje liście i łodygi krzewu.Można go rozpoznać po szarej powłoce i frędzlach na nich. Oprócz tych znaków na roślinie mogą pojawić się małe wrzody, liście żółkną i odpadają. Z tą chorobą można sobie poradzić tylko poprzez zapobieganie. W tym celu stosuje się roztwór z nadmanganianem potasu.

5. Szkodniki. Należą do nich chrząszcze dowolnego koloru, kleszcze, motyle i mszyce. Owady te niszczą krzewy i wymagają szybkiej reakcji. Gdy róża zostanie przez nich zaatakowana, zauważysz ją niemal natychmiast. W takim przypadku musisz zebrać wszystkie dotknięte nimi liście, owady i potraktować krzaki specjalnym roztworem zakupionym w specjalistycznym sklepie.

Jeśli chcesz udekorować swój ogród roślinami, które wypełnią go doskonałym wyglądem i zapachem, o które nie musisz dbać i poświęcać na to dużo czasu. Wybierz róże parkowe.