Rumianek perski - Pyrethrum różowy

Ziele wieloletni pyretrum (Pyrethrum) lub rumianek perski należy do rodziny Asteraceae (Asteraceae). Ten rodzaj obejmuje około stu odmian. Wszystkie odmiany mają jedną cechę – kwiaty trzciny są pomalowane na biało lub różowo. Ojczyzną rumianku perskiego są terytoria europejskie, azjatyckie i północnoamerykańskie. Nazwa naukowa została podana z tego powodu, że niektóre odmiany rumianku perskiego mają właściwości lecznicze, a mianowicie obniżają temperaturę ciała ("pyretos" tłumaczy się jako "gorączka, gorączka"). Popularne nazwy: rumianek, popovnik, rumianek.

Rumianek perski: opis i charakterystyka

Rumianek perski: zdjęcie kwiatów

Większość odmian rumianku perskiego to byliny. Wśród dużej liczby odmian znajdują się również rośliny jednoroczne. Pędy są żebrowane, rozgałęzione, wyprostowane lub wznoszące się, owłosiona górna część. Łodygi dorastają do sześćdziesięciu stu cm, system korzeniowy złocienia jest silny, wnikając w głąb gleby na 3 metry.

Liście wieloletniego rumianku perskiego są rozcięte, ułożone po kolei i składają się z wąskich segmentów. Zewnętrzna część pomalowana na szaro-zielono, wewnętrzna część na popielaty. Liście rosnące u nasady mają ogonki z rowkami, które są dwa razy dłuższe niż same liście. Liście wyrastające na łodydze mają również ogonki, skracające się do wierzchołka pędu. Kosz w przekroju ma pięćdziesiąt do sześćdziesięciu mm, tarcza kwiatostanu, znajdująca się w górnej części pędu, składa się z koszy. Kosz zawiera kwiaty w kształcie trzciny, które są sterylne i marginalne, a także drobne rurkowate kwiaty obu płci, umieszczone pośrodku, barwiące się na biało, czerwono i wszystkie różowe tony. Roślina kwitnie w dniach majowych i czerwcowych. Owoc jest niełupkiem o jasnobrązowym kolorze, żebrowanym (pięć do dziesięciu kawałków), ich korona jest ząbkowata lub składa się z płatów. Zdolność kiełkowania ziaren utrzymuje się od dwóch do trzech lat.

Rumianek perski: sadzenie

Rumianek perski: zdjęcie kwiatów

Jak uprawiać wieloletni rumianek perski metodą nasion?

Przy samodzielnym zbieraniu nasion bezpieczeństwo cech matczynych wyniesie zero. Dlatego jeśli chcesz, aby kwiaty miały oznaki określonej odmiany lub były pomalowane na określony kolor, kup nasiona w specjalistycznym sklepie.

Nasiona rumianku perskiego są bardzo małe, z tego powodu łączą się z piaskiem, aby ułatwić siew. Ziarna wysiewa się na początku pierwszego wiosennego miesiąca i zakopuje je w ziemi o trzydzieści do pięćdziesięciu cm, łatwiej można sadzić ziarna - rozprowadzić je na warstwie powierzchniowej gleby, po czym nasiona posypuje się wierzchem Ziemia. Nasadzenia są opryskiwane. Pojemnik jest pokryty polietylenem lub szkłem, a następnie jest usuwany do pomieszczenia o dobrym oświetleniu i ciepłym reżimie temperaturowym (od osiemnastu do dwudziestu stopni). Po pojawieniu się pierwszych pędów materiał pokrywający jest usuwany. Rośliny nurkują w oddzielnych pojemnikach po rozwinięciu 2 prawdziwych liści. Przed przesadzeniem do warunków otwartych kwiat utwardza ​​się przez piętnaście dni.

Wieloletni rumianek perski uprawiany jest również bez sadzonek, ale tylko na południu. Nasiona wysiewa się w warunkach otwartych na początku pierwszego jesiennego miesiąca.

Sadzenie rumianku perskiego w ogrodzie.

Wieloletni rumianek perski uwielbia rosnąć na żyznej glebie.Dlatego uprawiając w ogrodzie, potrzebuje luźnej, bogatej w składniki odżywcze gleby i musi przepuszczać powietrze. Uprawa rumianku perskiego na zubożonych, suchych glebach lub piaskowcach jest zabroniona i nie można go sadzić na nizinach, na których płynie stagnacja, ponieważ kwiat nie reaguje dobrze na długotrwałą nadmierną wilgoć, szczególnie w chłodne dni. Optymalne miejsce do sadzenia oświetlają promienie słoneczne tylko 3-4 godziny dziennie, większość dnia spędza się w cieniu kwiatu.

Podczas sadzenia należy zachować odstęp od dwudziestu pięciu do trzydziestu cm między złocieniem.Posadzone rośliny należy obficie podlewać, aw ciągu pierwszych dziesięciu dni po posadzeniu muszą być osłonięte przed bezpośrednim działaniem słońca. Wieloletnie kwiaty zaczynają kwitnąć w następnym sezonie po posadzeniu.

Rumianek perski: opieka

Rumianek perski: zdjęcie kwiatów

Opieka nad rumiankiem perskim jest bardzo łatwa. Taka wieloletnia roślina jest odpowiednia dla tych, którzy nie mogą stale dbać o roślinność ogrodową. Po wzmocnieniu kwiatów po przesadzeniu nie będą się bały chwastów, ponieważ są w stanie zahamować ich wzrost. Dlatego pielenie jest wymagane tylko w pierwszych dniach sezonu wegetacyjnego, a aby zmniejszyć częstotliwość pielenia, wierzchnią warstwę gleby mulczuje się materią organiczną. Aby uzyskać dobry wzrost i rozwój, uprawę należy regularnie podlewać. Po podlaniu warstwa gleby powierzchniowej zostaje poluzowana, aby uniknąć tworzenia się na niej gęstej skorupy.

Karmienie złocienia substancjami organicznymi i minerałami. Nie przekarmiaj rośliny azotem, w przeciwnym razie nastąpi szybkie zbieranie zielonej masy, słabo zakwitnie. Jest dobra reakcja kwiatu na obornik, którym jest przepiórka.

Pędy są duże, niezbyt mocne, dlatego trzeba je będzie związać. Po pierwszym kwitnieniu rośliny wszystkie szypułki są usuwane, nie należy czekać, aż zaczną się formować ziarna. Następnie pod koniec lata krzew znów zacznie kwitnąć. Bez przesadzania w jednym obszarze roślina może być uprawiana przez cztery lata, nie więcej. W tym czasie nastąpi ich silny wzrost, więc będą słabo kwitnąć. Z tego powodu raz na cztery lata krzewy przesadza się na nowe miejsce. Rośliny podczas przesadzania, jeśli to konieczne, należy podzielić.

Choroby i szkodliwe owady.

Rumianek perski ma dobrą odporność na różne choroby i szkodliwe owady. Rzadko jednak może ją dopaść choroba. Na przykład roślina może czasami być zarażona fusarium lub szarą zgnilizną. Szara zgnilizna jest chorobą grzybową, uszkadza fragmenty roślin znajdujące się nad powierzchnią gleby, w wyniku czego ich powierzchnia pokryta jest szarym nalotem, są zdeformowane, w wyniku czego krzew obumiera. Chore złocienie jest usuwane z gleby i niszczone, a miejsce ich wzrostu rozlewa się roztworem preparatu grzybobójczego. Również rumianek perski może zachorować na fusarium, jest to również infekcja grzybicza. Przenikanie patogenów do kwiatu odbywa się przez korzenie, a najpierw wpływa na układ naczyniowy. Dotknięty krzew nie jest leczony, więc jest usuwany z ziemi i niszczony, aby zapobiec dalszemu rozprzestrzenianiu się choroby. Glebę i inne krzewy traktuje się środkiem grzybobójczym, który zawiera miedź.

Rumianek perski: zdjęcie kwiatów

Kwiat mogą atakować wciornastki, ślimaki, mszyce. Ślimaki uwielbiają liście, więc trzeba je zbierać ręcznie. Aby jak najszybciej pozbyć się tych szkodników, na terytorium zwabia się ptaki lub jeże. Wciornastki często mogą osiedlać się na krzakach. Nie ma na nich władzy, z tego powodu roślina jest usuwana z gleby i niszczona, a warstwę powierzchniową gleby i resztę krzewów opryskuje się środkami owadobójczymi o działaniu ogólnoustrojowym.Osadzając się na złocieniu, mszyce są niszczone, ale można podjąć próby leczenia, w tym celu przeprowadza się leczenie preparatami owadobójczymi, może to być „Aktara”, „Biotlin”, „Aktellik”. Zazwyczaj wszystkie mszyce nie są niszczone za pierwszym razem, z tego powodu do ostatecznej utylizacji konieczne jest przeprowadzenie zabiegu dwa lub trzy razy.

Niewiele po kwitnieniu.

Po jesiennym kwitnieniu kultury jej część nadziemną przycina się do poziomu wierzchniej warstwy gleby. Przed sezonem zimowym wierzchnia warstwa gleby jest ściółkowana torfem lub przykrywana świerkowymi gałęziami. Ukrywając kwiaty na zimę, nie będą się bać mroźnych okresów. Po nadejściu wiosny usuwa się świerkowe gałęzie, zgarnia warstwę ściółki, dzięki czemu młode pędy szybko przebijają się przez grubość ziemi.

Odmiany

Rumianek perski (Pyrethrum): wideo o uprawie kwiatu

Niewiele odmian rumianku perskiego jest uprawianych przez hodowców kwiatów. Ale trzeba wziąć pod uwagę fakt, że gorączka ma wiele różnych odmian i typów.

• Pyrethrum „Piękny” (Pyrethrum pulchrum, Tanacetum pulchrum).

Ten rodzaj rumianku perskiego występuje na terytoriach północnych Chin, Kazachstanu, Azji Środkowej, północnej Mongolii i Syberii. Pyrethrum uwielbia rosnąć w strefie tundry, na placyku i zboczu kamieni w pobliżu lodowca. Ta bylina ma kłącze, jest też półrozeta, dorasta do pięćdziesięciu cm, powierzchnia jest owłosiona. Pędów jest mało, rosną pionowo, jest na nich niewiele liści. Liście wyrastające u nasady są zielone, osadzone na wydłużonych ogonkach, pierzaste, pocięte na dwa płaty, mogą być nagie lub lekko owłosione. Liście rozciągają się do piętnastu cm i mają szerokość dwóch cm, liście na łodydze są bezszypułkowe. Kosze mogą rosnąć pojedynczo lub tworzyć kwiatostany w dwóch lub trzech koszach. Kosze składają się z kwiatów rurkowatych w kolorze szarym i kwiatów w kształcie trzciny w kolorze białym.

• Pyrethrum „Wielkolistny” (Pyrethrum macrophyllum, Tanacetum macrophyllum).

Ten wieloletni rumianek perski pochodzi z terytorium kaukaskiego. Rośliny rozciągają się do półtora metra. Kwiatostan-tarka w przekroju około dziesięciu cm, zawiera drobne, białe kwiaty. Pod koniec kwitnienia kolor zmienia się na czerwonobrązowy. Odmiana ta dobrze rośnie w większym składzie, dobrze komponuje się z taką roślinnością jak: proso pręcikowe, miskant pstry, trzcina ostrokwiatowa i inne zboża ozdobne.

• Feverfew "Shytkovy" (Pyrethrum corymbosum, Chrysanthemum corymbosum, Tanacetum corymbosum).

Ojczyzna - kaukaska, terytoria wschodnioeuropejskie, strefa podgórska Ałtaj, rośnie na suchym lądzie. Ta kłączowa bylina nosi din lub dwa lub trzy pionowe pędy rozgałęzione u góry, dorastające do czterdziestu do stu pięćdziesięciu cm, liście rosnące u nasady siedzą na wydłużonych ogonkach, dorastają do trzydziestu do czterdziestu cm. Liście są pierzaste , pocięte na segmenty. Liście na łodydze przypominają liście u nasady, ale nie są tak wydłużone, a wierzchołkowe i środkowe liście są całkowicie siedzące, a te znajdujące się poniżej osiadają na ogonkach. Kwiatostan-scutellum jest luźny, zawiera piętnaście do dwudziestu koszyczków, które znajdują się na wydłużonych szypułkach pokrytych włoskami. Kolor niełupek jest szary, a kwiaty typu trzcinowego są białe. Roślina kwitnie w czerwcowe dni.

• Pyrethrum cinerariifolium, czyli rumianek dalmatyński.

Ten zielny kwiat dorasta do piętnastu do czterdziestu pięciu cm, liście są srebrzystoszare, pierzaste, można je ciąć dwa lub trzy razy. Kosze mają niełupki w kolorze szarym i kwiaty wzdłuż krawędzi w kolorze jasnożółtym lub białym.

• Pyrethrum „Czerwony” (Pyrethrum coccineum, Chrysanthemum coccineum) lub „rumianek kaukaski”.

Roślinę tę można często pomylić z gorączką „Różową”.Gatunek ten rośnie dziko na terytorium Kaukazu. Ma wiele różnych podgatunków z kwiatami trzcinowymi, które są pomalowane na różne kolory od ciemnej wiśni do bieli. Dość często wśród nich można znaleźć podgatunki, które mają kosze frotte. Różni się gorączkowo „czerwonym” od gorączkowego „różowego” obecnością pierzastych, dwukrotnie rozciętych liści. Nadziemne części kwiatu zawierają trucizny dla szkodliwych owadów, ale jednocześnie są bezpieczne dla ludzi i wszystkich zwierząt stałocieplnych.

• Pyrethrum roseum lub rumianek perski.

Ten wieloletni rumianek perski pochodzi z terytorium kaukaskiego. Uprawiany od ponad dwustu lat. Pędy są pionowe, mogą sięgać do sześćdziesięciu do siedemdziesięciu cm, a na ogonkach osiadają liście podstawowe o jasnozielonym kolorze, które są również wycinane. Liście wyrastające na łodydze nie są tak duże jak liście rozetowe. Kosze mogą mieć rozmiar około pięćdziesięciu mm, kwiatostan-chwost składa się z dwóch lub trzech koszy, a kosz może również rosnąć samodzielnie. Kwiaty rurkowe są żółte, a kwiaty trzciny różowe. Rumianek perski ma wiele różnych odmian i podgatunków, często określanych jako „hybrydowy” gorączka. W całej tej odmianie można znaleźć kwiaty z koszyczkami frotte, pomalowane na biało, ciemnoczerwone lub różowe kolory. Grupa hybrydowa „mieszanka Robinsona” jest najbardziej rozpowszechniona, ta roślinność dorasta do osiemdziesięciu cm, różowe lub czerwone kosze w przekroju mają około dwunastu cm Najpopularniejsze odmiany złocienia „Hybryda” przedstawiono poniżej.

• „Atrosangwinea”. Krzew dorasta do sześćdziesięciu cm, średnica kwiatostanu może wynosić sześćdziesiąt mm. Kwiaty są rurkowate, pomalowane na żółto, a kwiaty trzciny ciemnoczerwone.
• "Marka". Kwiaty są typu trzcinowego, pomalowane na głęboki róż.
• Jamesa Kelwaya. Krzew osiąga wysokość sześćdziesięciu cm, kosze w przekroju mają około sześćdziesięciu mm. Kwiaty znajdujące się na brzegach mają kolor szkarłatnoczerwony.
• "ORAZ. M. Robinson "... Kwiaty znajdujące się na brzegach mają różowawe zabarwienie.
• Chwały Kelwaya. Kwiaty typu rurkowego są pomalowane na żółto, a kwiaty trzciny na szkarłat.
• Lord Rosebury... Kosze o gęstej strukturze frotte.
• „Wanessa”... Kosze są frotte, środek jest żółty i wypukły.

Znane gatunki ogrodowe: różowe, czerwone, podwójne różowe, niskie, podwójne białe.

• Feverfew „Maiden” (Pyrethrum parthenium, Chrysanthemum parthenium, Tanacetum parthenium).

Jest to najpopularniejszy rodzaj corocznej gorączki. Pochodzi z południowej części terytorium Europy. Dziki kwiat należy do bylin, podobnie jak poprzednie rośliny, ale hodowcy uprawiają go jako roślinność jednoroczną. Krzew jest zwarty, dorasta do 50 cm, silnie rozgałęzia się. Liście koloru zielonkawego lub żółtozielonego osiadają na ogonkach, pierzaste, rozcięte lub głęboko ścięte, ich powierzchnia jest owłosione. Kwiatostan frędzla znajduje się na górze, zawiera małe koszyczki o przekroju od piętnastu do trzydziestu mm, ich struktura może być podwójna lub prosta. Kwiaty trzcinowate są żółte lub białe. Najpopularniejszymi podgatunkami uprawnymi są: „żółtolistne” (liście z dużymi płatami, bladożółty kolor, kwiaty brzeżne koloru białego), „dyskopodobny” (kwiat na brzegi, brzeżne kwiaty koloru żółtego). Popularne są również odmiany, które mają kwiatostany w kształcie frotte w formie kuli, zostaną one przedstawione poniżej.

• „Zilbeoteppich”... Kosze frotte w formie kuli, kolor biały.
• Schneebal... Krzew dorasta do dwudziestu dwudziestu pięciu cm, liście są jasnozielone, kwiatostany są frotte, koloru białego, w przekroju mają około dwadzieścia pięć mm, składają się z kwiatów rurkowatych.
• Dahl Biały... Kwiatostan jest biały, przypomina guzik.
• Chrupki Śnieżne, Kula Śnieżna, Białe Gwiazdy”. Kwiatostan tych odmian jest zaokrąglony, ma spódniczki, które składają się ze skróconych, nie wąskich kwiatów typu trzcinowego.
• panna... Krzew dorasta do osiemdziesięciu cm, kosze o strukturze frotte, w postaci kuli, w kolorze białym, osiągają przekrój piętnastu mm.
• Goldbala. Kwiatostan o podwójnej strukturze, w kolorze żółtym, w przekroju ma dwadzieścia pięć mm, składa się z kwiatów rurkowatych.

Korzyści i szkody rumianku perskiego

Rumianek perski: zdjęcie kwiatów

Korzyści z wieloletniego rumianku perskiego

Dawno temu przy pomocy rośliny obniżały temperaturę ciała, likwidowały stany zapalne i bóle głowy. Aspiryna i gorączka mają te same właściwości. W XVII wieku brytyjscy naukowcy wydali oficjalne oświadczenie, że gorączka ma właściwości lecznicze. W tym czasie był używany jako środek na bóle głowy. W latach 80. W XX wieku angielscy naukowcy dowiedzieli się, że roślina z łatwością radzi sobie z migrenami, na które choruje wiele osób. Proszek z liści Pyrethrum szybko i skutecznie zwalcza migreny. Dzieje się tak, ponieważ roślina zawiera partenolid, który blokuje produkcję serotoniny przez szyszynkę. Jak wiele osób wie, nadmierne ilości serotoniny w naczyniach krwionośnych i komórkach mózgowych mogą powodować migreny.

Leki „Lizurit” i „Metisergide” mogą również leczyć migreny, ale ich przyjmowanie może powodować różne skutki uboczne. A kwiat nie ma skutków ubocznych. Ponadto feverfew blokuje produkcję histaminy, zapobiega powstawaniu zakrzepów krwi oraz jest skierowany przeciwko drobnoustrojom i alergiom. Liście są stosowane w leczeniu reumatyzmu i zapalenia stawów, ataków astmy i bólu w krytycznych okresach. W połączeniu z innymi lekami rumianek perski stosuje się przeciwko alergiom, łuszczycy i zapaleniu skóry.

Dlaczego rumianek perski jest szkodliwy?

Wieloletni rumianek perski jest zabroniony do stosowania przez kobiety w ciąży, w okresie karmienia piersią, dzieci poniżej drugiego roku życia, osoby przyjmujące koagulanty i indywidualnie nie tolerujące rośliny.