Bańka

Bańka należy do kategorii krzewów liściastych, które są typowym przedstawicielem rodziny różowatych. W sumie ten rodzaj obejmuje czternaście gatunków roślin. W naturalnych, dzikich warunkach pęcherzyki można spotkać w Ameryce Północnej, a także w rejonach Azji Wschodniej, ponieważ jest to najłatwiejsze miejsce zakorzenienia się rośliny w panujących warunkach, pęcherzyk czuje się bardzo komfortowo i swobodnie. Być może wynika to z niektórych cech warunków środowiskowych i mikroklimatu, które sam kwiaciarnia musi zorganizować dla tej rośliny.

Wstęp

Ogólnie rzecz biorąc, jeśli mówimy o uprawie pęcherzyka na podwórku, warto zauważyć, że roślina nie różni się kapryśnością ani kaprysami. Również w zasadzie guma do żucia spokojnie zachowuje swoje walory dekoracyjne i spektakularny wygląd przez cały sezon wegetacyjny, a to naprawdę ogromny plus i przewaga nad nasadzeniami, których kwitnienie charakteryzuje się przemijaniem. Krzew wykazuje bardzo aktywne tempo wzrostu i coś, co może łatwo przystosować się nawet do mniej sprzyjających warunków – np. spokojnie toleruje zanieczyszczenia powietrza.

Roślina świetnie wygląda zarówno jako pojedyncze nasadzenie, jak i jako część nasadzeń grupowych, klombu lub całego krajobrazu. Ale żywopłot będzie wyglądał bardziej imponująco, który składa się wyłącznie z nasadzeń pęcherza. Ale tutaj sam kwiaciarnia wybiera sposoby dostosowania rośliny, najważniejszą rzeczą jest przestrzeganie minimalnej techniki rolniczej, staraj się nie pozbawiać sadzenia uwagi, a ona z pewnością zareaguje w ten sam sposób. W tym artykule porozmawiamy o niektórych cechach i cechach pęcherzycy, o tym, jak prawidłowo ją sadzić, dbać o roślinę i ją rozmnażać. Ponadto scharakteryzujemy niektóre gatunki i odmiany, które są dziś szczególnie popularne w ogrodnictwie i kwiaciarstwie.

Cechy rośliny, sadzenie i rozmnażanie

Guma do żucia jawi się nam jako bardzo rozłożysty krzew, który składa się głównie z opadających gałązek. To dzięki tym gałęziom powstaje bujna kulista korona, którą można również podtrzymywać przez przycinanie. Kiedy krzew staje się całkowicie dorosły, kora stopniowo zaczyna łuszczyć się, i dzieje się to nie małymi kawałkami, ale raczej szerokimi pasami. Krzew może osiągnąć wysokość trzech metrów. Liście mogą mieć od trzech do pięciu płatków, kształtem najbardziej przypominają blaszki liściowe uformowane na kaliny. Ogólnie rzecz biorąc, obieranie kory jest cechą tej rośliny, więc kiedy tak się stanie, nie możesz się w ogóle martwić ani panikować.

Kwiaty są proste, pomalowane na czysty biały odcień, a na nich jest duża liczba pręcików. Kwiaty mogą formować się w kuliste kwiatostany. Średnica kwiatostanów wynosi zwykle od pięciu do siedmiu centymetrów. Kwitnienie jest bardzo bujne, następuje na samym początku lata, co tylko sugeruje, że natura w końcu się obudziła i jest gotowa pokazać całe swoje piękno i obfitość. Owoce tej rośliny mają równie spektakularny wygląd - są to spuchnięte listki, które w miarę dojrzewania nabierają bogatego czerwonego odcienia. Do tej pory w domu można uprawiać tylko dwa główne rodzaje pęcherzyków. Jednocześnie wyhodowano kilka bardzo skutecznych odmian, ich liście są pomalowane na różne odcienie, dzięki czemu wyglądają niesamowicie atrakcyjnie, dekoracyjnie, a nawet egzotycznie.

Teraz warto trochę porozmawiać o samodzielnym sadzeniu rośliny działka... Jeśli ogrodnik był w stanie kupić sadzonki w szkółce i mają zamknięty system korzeniowy, rośliny te sadzi się na otwartym terenie o każdej porze roku, ale wyjątkiem jest zima. Jeśli zakupione sadzonki mają otwarty system korzeniowy, lepiej wybrać wiosenny lub jesienny czas sadzenia na otwartym terenie.

Do sadzenia idealnie nadaje się dobrze oświetlony i otwarty teren, który będzie znajdował się w pobliżu posadzonych dużych roślin, aby pęcherz był chroniony przed nagłymi podmuchami wiatru lub przeciągami. Jeśli kwiaciarnia wybrała odmianę pęcherza, w którym liście są pomalowane na świeżą zieleń, najlepiej posadzić krzew w bardziej zacienionym miejscu. Jeśli chodzi o skład gleby, pod tym względem roślina ta jest całkowicie bezpretensjonalna, ale należy pamiętać, że gleba musi być dobrze osuszona, a do mieszanki gleby należy dodać wapno. Jeśli ogrodnik chce, aby roślina miała najbardziej dekoracyjny wygląd, w takim przypadku najlepiej wybrać gliniastą, lekką, luźną glebę, która będzie nasycona różnymi składnikami odżywczymi i minerałami oraz pierwiastkami śladowymi. W takiej mieszance gleby roślina będzie w stanie zmaksymalizować wszystkie swoje najjaśniejsze i dekoracyjne cechy.

Kiedy kwiaciarnia przygotowuje działkę i bezpośrednio sam dół do sadzenia rośliny, powinien monitorować jej wymiary. Rozmiar dołka powinien być taki, aby zmieściła się w nim warstwa gleby, która jest po prostu nasycona składnikami odżywczymi i minerałami. Mogą to być również mieszanki glebowe, w skład których wchodzą torf i darń, ziemia i piasek.Kołnierz korzeniowy powinien znajdować się mniej więcej na tym samym poziomie co górna część warstwy gleby. Dziurę należy przygotować około dwóch tygodni przed wysłaniem do niej sadzonki. Jednocześnie warto pamiętać, że podczas sadzenia nawożenie nie jest wprowadzane do gleby, ponieważ młoda roślina raczej nie przyswoi tych składników odżywczych i mineralnych. Następnie dziurę należy wypełnić materiałem glebowym lub glebą, która zostanie nasycona składnikami odżywczymi. Po posadzeniu roślinę należy również podlać dużą ilością wody, woda powinna być ciepła i osiadła. Pierwsze dni zakładu muszą być bardzo uważnie monitorowane. Ważne jest, aby krąg rośliny w pobliżu łodygi był stale lekko zwilżony, ale jednocześnie wilgoć w glebie nie powinna zbyt obficie stagnować, w przeciwnym razie system korzeniowy zacznie bardzo szybko gnić. Powierzchnię terenu można również ściółkować, aby wilgoć odparowywała znacznie wolniej. Humus, torf, suche liście, słoma doskonale nadają się na ściółkę. Również ogólnie ściółka pomaga chronić glebę przed przegrzaniem, a roślinę przed atakami szkodników i bakterii. Nie oszczędzaj więc czasu na mulczowanie, ponieważ możesz uzyskać z tego wyjątkowe korzyści.

Kiedy ogrodnik opiekuje się rośliną, ważne jest, aby podlewał na czas, ponieważ pęcherz bardzo negatywnie reaguje na suszę gleby. Podczas dodawania wilgoci warto uważnie monitorować, aby płyn nie spadł na powierzchnię liści i kwiatostanów, ponieważ może to prowadzić do smutnych konsekwencji, w szczególności oparzeń. W związku z tym podlewanie powinno być przepisywane albo wczesnym rankiem, albo powinno odbywać się późnym wieczorem, tuż po zachodzie słońca, aby bezpośrednie światło słoneczne nie padało na powierzchnię świeżo podlewanych roślin. Latem, zwłaszcza gdy jest gorąco i gorąco, konieczne jest podlewanie rośliny około dwa razy w tygodniu. Jednocześnie na jeden krzak przypada około czterech pełnych wiader wody, dzięki czemu roślina otrzymuje wystarczającą ilość wody.Ponadto ogrodnik dodatkowo obserwuje stan blaszek liściowych rośliny, ponieważ nie tylko zbyt sucha i upalna pogoda może uszkodzić liście, ale także stan podmokłej gleby, co natychmiast wpływa na system korzeniowy, a to z kolei daje efekty są węższe i nadziemna część nasadzeń. Jeśli miejsce nie zostanie wcześniej posypane ściółką, to za każdym razem po podlaniu należy poluzować krzew - głównie poluzowanie następuje w obszarze przyłogomowym.

Opatrunek wierzchni przeprowadza się około dwa razy w roku - wiosną i jesienią. Wiosną najlepiej jest wziąć specjalną mieszankę składników odżywczych jako opatrunek wierzchni. Zawiera wodę, dziewannę, mocznik i saletrę amonową. Jeden dorosły krzew będzie wymagał około półtora litra takiego roztworu, aby całkowicie nasycić sadzenie i zwiększyć jego odporność. Jesienią pod każdym krzakiem wylewa się około półtora wiadra pożywki, ale o innym składzie. Zawiera wodę i nitroammofoskę. Wszystkie te rozwiązania zwiększają odporność rośliny, a także pozwalają na otrzymanie wystarczającej ilości składników odżywczych, zarówno w celu pełnego rozwoju, jak i wykazania całej użyteczności i dekoracyjności jej cech zewnętrznych. Ogólnie rzecz biorąc, jeśli ogrodnik przestrzega wszystkich zasad przygotowywania tych rozwiązań, wynik z nich można zauważyć bardzo szybko.

Krzew pęcherza wymaga systematycznego, okresowego przycinania sanitarnego i kształtującego. Wiosną przeprowadza się specjalnie przycinanie sanitarne, które jest po prostu niezbędne dla rośliny. W tym celu warto usunąć z krzewu wszystkie gałęzie uszkodzone i dotknięte różnymi infekcjami, a także przemarznięte łodygi i gałęzie oraz te gałęzie, które wyrastają wewnątrz korony i mogą powodować jej nadmierne zagęszczenie. Gdy przycinanie planowane jest na jesień, roślina przechodzi kompleksowe przygotowanie zimowe. Przycinanie w celu uzyskania atrakcyjnej i schludnej korony można wykonać jesienią lub wiosną. Bardziej doświadczeni ogrodnicy twierdzą, że to przycinanie jest jeszcze lepiej tolerowane wiosną, dlatego warto zastanowić się, kiedy zaplanować ten proces.

Aby krzew miał kształt fontanny, należy odciąć kilka cienkich pędów znajdujących się u samej podstawy krzewu. Ponadto ogrodnik pozostawia pięć lub sześć dużych łodyg, które można również nieco skrócić, jeśli istnieje taka potrzeba. Jeśli ogrodnik ma pomysł, aby zostawić krzak o dość szerokim kształcie, należy go odciąć na wysokości około pół metra. Gdy krzew osiągnie wiek 6 lat, wykonuje się cięcie odmładzające - usuwa się wszystkie gałęzie, w miejscu krzewu pozostaje tylko kikut. Ale nie martw się, ponieważ roślina doskonale toleruje takie przycinanie, dzięki czemu czuje się świetnie, daje niesamowity wzrost i rozwój w nowym sezonie. Miejsca cięć najgrubszych łodyg i gałązek najlepiej traktować smołą ogrodową, aby bakterie lub zarodniki grzybów nie dostały się do tych miejsc, które mogą wtedy po prostu wywołać choroby niebezpieczne dla sadzenia.

Czasami zdarzają się sytuacje, w których roślinę trzeba przesadzić w nowe miejsce. Na przykład, jeśli ogólnie ogrodnik chce przenieść ten krzew na drugą połowę swojej witryny, można go tam przesadzić. Jeśli jest to dorosły krzew pęcherzyka, zaleca się przeszczepienie go na samym początku okresu wiosennego, nawet zanim pąki zaczną się budzić i puchnąć. Możesz również zaplanować przeszczep na jesień, kiedy opadanie liści już się skończyło, ale najsilniejsze mrozy nie zostały jeszcze ustalone.

Krzew należy przesadzić wraz z bardzo obfitą glinianą grudą, najpierw przycinając go, aby usunąć wszystkie zranione, zamrożone, chore gałęzie lub łodygi, które zagęszczają koronę rośliny.Pozostałe gałęzie i łodygi również należy skrócić do dwudziestu do trzydziestu centymetrów, a dopiero potem przejść do kolejnego etapu przesadzania krzewu. Dzięki przycinaniu ogrodnik dostosuje obciążenie systemu korzeniowego, osłabi go, ponieważ podczas adaptacji korzenie będą bardziej skoncentrowane na własnym współczynniku przeżycia i będzie im bardzo trudno wyżywić nadziemną część rośliny Zakład. Ogólnie procedura przeszczepu jest prawie identyczna z procedurą sadzenia krzewu, tylko tutaj należy pamiętać, że pęcherzyk jest przeszczepiany jako roślina dorosła i dojrzała. Po przesadzeniu krzewu należy go obficie podlewać, najlepiej do tego celu nadaje się roztwór oparty na korzeniu lub heteroauxinie. Można je również spryskać na nadziemnej części rośliny. Ponadto do opryskiwania nadaje się epin lub ekogel-antystres, najważniejsze jest stosowanie instrukcji użytkowania, aby to opryskiwanie nie wywoływało negatywnych reakcji samej rośliny.

Jak widać, nie jest trudno przesadzić dorosłą roślinę lub posadzić młode drzewko karpia. A także ogrodnik może ujawnić kolejną zaletę tej kultury: jest bardzo odporna na ataki szkodników i różne powszechne choroby. Ale w przypadku, gdy nagle w glebie jest za mało składników odżywczych i składników, roślina może doznać takiego nieszczęścia, jak chloroza. Z powodu chlorozy górne łodygi zaczną stopniowo wysychać, a młode liście zaczną żółknąć i kruszą się bezpośrednio z krzaka i w dużych ilościach. Jeśli nagle zauważono te oznaki, konieczne jest natychmiastowe spryskanie rośliny i podlewanie gleby w kręgu korzeni lekami takimi jak ferrilen, antychloroza, ferovit. W celu przygotowania roztworów należy korzystać z instrukcji użytkowania i bardzo ściśle ich przestrzegać. Zwykle po tym zabiegu roślina bardzo szybko się regeneruje, ale jeszcze przez jakiś czas warto uważnie ją monitorować, jej stan i ogólne reakcje.

Roślina rozmnaża się dość łatwo na różne sposoby wegetatywne - poprzez sadzonki i nakładanie warstw, a także dzieląc krzew. Metoda generatywna doskonale nadaje się również do rozmnażania, która polega na tym, że krzewy rozmnażają się za pomocą nasion. Nasiona można wysiewać zarówno wiosną, jak i jesienią, ale wcześniej należy je wcześniej rozwarstwić, aby wiedzieć, jaki będzie procent kiełkowania i odrzucić wszystkie nieżywotne nasiona roślin. Warto jednak pamiętać, że krzewy wyhodowane z nasion nie będą w stanie zbyt długo zachować bogatego i dekoracyjnego wyglądu, ponieważ nie zawsze są w stanie zachować swoje cechy i właściwości rodzicielskie. A uprawa tej rośliny z nasion to proces, który wymaga dużo czasu, uwagi i pracy samego ogrodnika. Dlatego zwykle ogrodnicy nadal wolą sięgać po metody wegetatywne, ponieważ są prostsze, wymagają mniej czasu i zasobów fizycznych, a wyniki z nich są bardziej różowe.

Zacznijmy od opisu takiej metody rozmnażania jak sadzonki. Zwykle sadzonki zaczynają się gotować jeszcze zanim krzew wejdzie w fazę kwitnienia. Aby to zrobić, wycina się świeże zielone pędy z bieżącego roku, ich długość powinna wynosić od dziesięciu do dwudziestu centymetrów, na każdym pędzie powinny znajdować się dwa lub trzy międzywęźle, aby te pędy były uważane za żywotne. Wszystkie liście znajdujące się na uchwycie i poniżej należy odciąć. Jeśli liście znajdują się w górnej części cięcia, należy je skrócić o około połowę. Następnie przygotowane sadzonki zanurza się w roztworze opartym na stymulatorze tworzenia korzeni. Na przykład korzeń jest skutecznym lekarstwem w tej kategorii.Ponadto sadzonki te sadzi się w łóżku treningowym, mieszanka gleby do sadzenia powinna składać się ze składników takich jak torf i piasek. Sadzonki należy podlać, a następnie przykryć polietylenem, aby uzyskać efekt cieplarniany. Dbanie o sadzonki wcale nie jest trudne, a nawet ogrodnicy mogą sobie z tym łatwo poradzić bez specjalnego doświadczenia. Aby to zrobić, wystarczy podlać sadzonki i okresowo usuwać polietylen, aby przewietrzyć nasadzenia. Zimą sadzonki mają czas na zakorzenienie się, ale nadal potrzebują dodatkowej ochrony i schronienia. Już wiosną sadzonki można przesadzić w stałe miejsce i pielęgnować je, jak o dorosłe pęcherzyki.

Rozmnażanie przez warstwowanie – ta metoda została uznana przez ogrodników za najprostszą i zarazem najskuteczniejszą. Wiosną warto wybrać najmocniejszy i najzdrowszy pęd, który koniecznie musi wyrastać na zewnątrz. Wszystkie liście są z niego odcięte, pozostają tylko te blaszki liściowe, które znajdują się na samej górze. Następnie łodygę umieszcza się we wcześniej przygotowanym rowku, jego głębokość nie powinna przekraczać dwunastu centymetrów, ułożenie warstw jest ustalone, w tym celu można użyć domowego drewnianego wspornika, a następnie rowek posypać ziemią. Przez cały sezon wegetacyjny sadzonki należy podlewać, odchwaszczać w celu usunięcia wszystkich chwastów, a także spulchniać powierzchnię gleby. Gdy tylko nadejdzie jesień, sadzonki muszą koniecznie dać początek systemowi korzeniowemu, a następnie należy go oddzielić od głównego krzewu macierzystego. Następnie odwarstwienie pokrywają gałązki świerkowe lub agrowłókno, ponieważ nadal potrzebuje schronienia na zimę, ponieważ jego układ odpornościowy i odporność na stres nie zdążyły jeszcze osiągnąć maksimum w tak krótkim czasie.

Kolejną metodą, którą rozważymy, jest podzielenie buszu. Najlepiej rozmnażać w ten sposób jeden z rodzajów pęcherzycy - Kalinolistny. Ta procedura jest zwykle planowana na wiosnę lub jest już przełożona na jesień. Ale jeśli ogrodnik ma doświadczenie i umiejętności w rozmnażaniu w ten sposób, bez problemu poradzi sobie z tym latem. Aby procedura zakończyła się sukcesem i dała doskonałe wyniki, należy ją przeprowadzić tak szybko, jak to możliwe, ponieważ system korzeniowy na świeżym powietrzu w żadnym wypadku nie powinien zbytnio wysychać. Jeśli rozpocznie się suszenie, istnieje duże ryzyko, że roślina nie będzie się dalej normalnie rozwijać, co oznacza, że ​​straci część swojego efektu dekoracyjnego, a to może zepsuć wrażenia samego hodowcy z przeprowadzonego sadzenia. Powinieneś więc zwracać szczególną uwagę na takie małe rzeczy.

Wraz z nadejściem jesieni roślina nabiera jeszcze bardziej dekoracyjnego wyglądu. Z reguły w tym czasie liście rośliny są pomalowane na jasne i bardzo efektowne kolory, od których prawie nie można oderwać wzroku. Dwukarp to roślina o dość wysokiej odporności na mróz. Zimą mogą zamarznąć tylko gałęzie, które nie zdążyły dojrzeć, reszta jest całkowicie bezpieczna. Ale warto też wziąć pod uwagę, że tylko ukorzenione sadzonki, a także bardzo młode rośliny, potrzebują dodatkowego schronienia na zimę. Ich odporność nie rozwinęła się jeszcze na tyle, aby wytrzymać warunki pogodowe.

Jeśli prognoza pogody i prognozy wskazują, że zima będzie wystarczająco mroźna, to nawet dojrzałe i pozornie zakorzenione krzewy schronią się na ten czas. Aby to zrobić, krzak jest ściągany sznurkiem, aby jeszcze bardziej się nie pełzał, następnie nakłada się na niego stożek z pokrycia dachowego, a następnie jest luźno owinięty, lutrasil doskonale nadaje się do nawijania.Ale najpierw koło pnia jest starannie ściółkowane, jego grubość powinna wynosić około ośmiu centymetrów, ponieważ ściółka pozwala utrzymać ciepło w glebie. Młode krzewy są również odcinane, ich krąg przyszypułkowy pokryty jest obfitą warstwą ściółki, a następnie wszystko pokrywa świerkowe gałązki. W tym przypadku roślina jest całkowicie bezpieczna i możesz być pewien, że w przyszłym roku na stronie ogrodnika będzie oczekiwana silna roślina, która zachwyci swoim dekoracyjnym wyglądem. Widzimy więc, że wiele zależy od udziału samego ogrodnika i tego, jak dba o swoje nasadzenia, czy jest zainteresowany uzyskaniem prawdziwie dekoracyjnego i atrakcyjnego efektu.

Rodzaje i odmiany pęcherznicy

Dziś ogrodnicy doskonale uprawiają tylko dwa rodzaje pęcherzycy. A także te typy obejmują kilka odmian i odmian, a ich opisowi poświęcimy tę część artykułu.

Zacznijmy od opisania pierwszego rodzaju - Pęcherzyk amurski... W naturze ten rodzaj roślin można najczęściej spotkać w Korei Północnej, a także na północy Chin i na Dalekim Wschodzie. Jednocześnie najlepiej roślina dobrze się rozwija i wykazuje swoje walory ozdobne w lasach mieszanych, a co za tym idzie, pewne potrzeby w zakresie mikroklimatu i pielęgnacji. Wysokość krzewu zwykle sięga trzech metrów, korona jest kulista, obfita i gęsta. Łodygi drobne, brązowoczerwone, bardzo gładkie w dotyku. Gdy roślina się starzeje, jej pędy zaczynają stopniowo zdrewniać, pokryte korą z podłużnymi pasami. Liście mają kształt serca i bardzo atrakcyjną podstawę, jeden liść ma około dziesięciu centymetrów długości. Przednia strona liścia jest pomalowana na bogaty zielony odcień, ale od wewnątrz liść jest bardzo jasny, z szarym odcieniem. Kwiatostany są duże, składają się z dziesięciu do piętnastu kwiatów, są pomalowane na biało, sam kwiat ma średnicę około jednego centymetra. Kwitnienie nie należy do najdłuższych – średnio sięga trzech tygodni, ale w tym czasie ogrodnicy mają czas, aby cieszyć się niesamowicie atrakcyjnym wyglądem nasadzeń. Co więcej, po zakończeniu kwitnienia na jego miejscu powstaje owoc, który bardziej przypomina wzdętą ulotkę. Gdy dojrzeje, owoc zmienia kolor na czerwony. Różnica między tym gatunkiem polega na tym, że jest bardzo odporny na nagłe zmiany temperatury i mróz, można go również sadzić w celu stworzenia atrakcyjnego żywopłotu, do nasadzeń grupowych lub pojedynczych – wszędzie wygląda bardzo dekoracyjnie, jasno i odpowiednio. Ten rodzaj pęcherzyka jest uprawiany od około 1854 roku i do tej pory hodowcy kwiatów wyhodowali już kilka najpopularniejszych form tego typu pęcherzyków:

— Bańkaluteusz - latem liście są pomalowane na bardzo jasny odcień cytrynowo-żółty, a jesienią ciemnieją, nabierają brązowego, bardzo arystokratycznego koloru

— Bańkaaureomarginat - liście mają obwódkę, która kontrastuje z ich ciemnozłotym kolorem. Ogólnie roślina wygląda bardzo interesująco i atrakcyjnie, poza tym jest całkowicie bezpretensjonalna, co przyciąga również ogrodników, zwłaszcza jeśli nie mają jeszcze doświadczenia w sadzeniu takiej kultury i opiece nad nią.

— Bańka nana - krzew ten wyróżnia się karłowatością, a także tym, że liście są monochromatyczne, o ciemnozielonej barwie, która może być tak głęboka, że ​​wydaje się, że liście są czarne.

Pęcherz Kalifolii - drugi gatunek, który jest dziś uprawiany niemal wszędzie. Ojczyzną tego gatunku jest terytorium Ameryki Północnej, podczas gdy roślina ta najlepiej czuje się w zaroślach lub na obszarach przybrzeżnych, gdzie można ją karmić wystarczającą ilością wilgoci.Na wysokości krzew może również osiągnąć trzy metry, jego korona jest bujna, półkulista. Liście są średniej wielkości, mają ząbkowany brzeg i są pomalowane na jasnozielony odcień. Jeśli chodzi o kwiaty, są dość małe, można je pomalować na różowe lub białe odcienie, zawierają dużą liczbę czerwonych pręcików. Po zakończeniu kwitnienia na jego miejscu powstaje owoc, który swoim wyglądem przypomina jasnozieloną, nadętą listek. Dojrzały owoc nabiera standardowego czerwonego koloru. Widok można wykorzystać do tworzenia atrakcyjnych żywopłotów, a także do dekoracji niektórych nasadzeń grupowych. Ale ten gatunek świetnie wygląda w jednym sadzeniu, zwłaszcza jeśli dbasz o krzaki, odetnij go na czas w celach sanitarnych i formacyjnych. Gatunek ten uprawiany jest od około 1864 roku i od tego czasu zidentyfikowano już kilka najpopularniejszych odmian:

— Bańka rzutki złoto - wysokość krzewu, który rośnie dość szeroko, wynosi około półtora metra, jego korona jest bardzo gęsta i obfita. Liście są zabarwione na żółto, a wraz z nadejściem lata stopniowo stają się zielonkawe. Kwiatostany są racemose, są pomalowane na biało lub różowawe odcienie, wszystko wygląda niesamowicie atrakcyjnie i naprawdę bardzo dekoracyjnie

— Bańka diablo (innymi słowy, jest to odmiana czerwonolistna) - wysokość krzewu może sięgać trzech metrów, liście są pomalowane na fioletowo-ciemnoczerwone odcienie. Jeśli krzew zostanie umieszczony w półcieniu lub w bardzo zacienionym miejscu, liście zostaną pomalowane na zielono, ale fioletowy odcień na nich będzie łatwo widoczny. Jeśli posadzisz krzew na bardziej słonecznych obszarach, liście okażą się płonące, czerwone. Osobliwością tej odmiany jest to, że wraz z nadejściem jesieni kolor liści wcale się nie zmienia, dlatego ta odmiana stała się tak popularna. Inną jej cechą jest to, że ta odmiana jest bezpretensjonalna i może wybaczyć hodowcy pewne wady w opiece.

- Bąbelki czerwonego barona - wysokość buszu wynosi średnio półtora do dwóch metrów. Liście są nagie, długość może sięgać około siedmiu centymetrów, ich krawędź jest ząbkowana. Liście są pomalowane na bardzo przyjemny i efektowny ciemnoczerwony odcień, ale jednocześnie są dość wąskie w porównaniu z inną odmianą - Diablo. Kwiatostany mają kształt parasola, składają się głównie z biało-różowych kwiatów, mogą osiągnąć średnicę około pięciu centymetrów, czasem nieco większą, jeśli roślina znajduje się w najkorzystniejszych dla siebie warunkach wzrostu. Nie tylko kwiatostany i liście wyglądają spektakularnie, ale także tworzące się owoce, które również są pomalowane na jaskrawoczerwony odcień. Ta odmiana jest nie tylko popularna, ale także jedna z najcenniejszych spośród wszystkich innych odmian pęcherza

- Bąbelkowa dama w kolorze czerwonym - wysokość buszu wynosi około półtora metra. Odmiana została wyhodowana przez angielskich hodowców, liście wyróżniają się bogatym czerwonym odcieniem, ale wraz ze zmianą pór roku zmienia się również kolor liści - wyraźnie ciemnieją. Kwiaty pomalowane na bardzo delikatny biało-różowy odcień, prezentują się niezwykle atrakcyjnie.