Odkrywamy wszystkie tajemnice stonki ziemniaczanej

Dlaczego tracimy do 40% zbiorów naszego „drugiego chleba”? Raczej od kogo? Spójrz na tego „przystojnego”. Imponujące, prawda? To jest stonka ziemniaczana w ogrodzie. Spróbujmy go lepiej poznać.

Stonka ziemniaczana w ogrodzie: informacje o szkodniku

Jest to klasa szkodników żywiących się liśćmi roślin. Wystarczająco niebezpieczne dla rolnictwa. Wystarczająco duży dla owada, osiąga około centymetra długości. Cechą charakterystyczną jest lekka elytra: każda ma 5 czarnych pasków. Chrząszcz dobrze lata - pasiasty „Ikar” może czasami przelecieć dziesięć kilometrów i przyspieszyć do ośmiu, ale rzadko lata w gorącym okresie. W zimowym mrozie szkodnik spędza czas w ziemi na głębokość około pięćdziesięciu centymetrów, a po wydostaniu się stamtąd na wiosnę natychmiast zaczyna żerować i kopulować. I wkrótce na spodzie liści ziemniaka pojawiają się przyczepione jasnopomarańczowe jaja. Od nich, nie czekając długo, wykluwają się małe ciemnopomarańczowe dzieci.

Młode larwy obgryzają dolną powierzchnię blaszki liściowej, ale w procesie ich wzrostu ich apetyt wzrasta, tak że z liścia pozostają tylko żyły. Następnie rozwijają jasnopomarańczowy kolor z powodu karotenu w zjedzonych liściach. Larwy pełzają po całym krzaku ziemniaka, następnie mają kolejną wylinkę, a kończy się na tym, że opuszczają zjedzony krzak i zakopują się w ziemi, gdzie przepoczwarzają się. Po jednym lub dwóch tygodniach okres przepoczwarzenia dobiega końca i pojawia się dorosły szkodnik, który zaczyna żerować na liściach ziemniaków.Nie preferują innego pokarmu (poza liśćmi) - ponieważ są to chrząszcze z rodziny chrząszczy liściastych . W rosyjskiej glebie innej niż czarnoziem szkodnik rozwija tylko jedno lub dwa pokolenia, aw cieplejszych regionach zarządza wszystkimi czterema. Chrząszcz, który wykluł się z poczwarki, może natychmiast, bez opuszczania gleby, wejść w szczególny stan uśpienia. Absolutnie znanym przykładem takiego stanu uśpienia jest hibernacja, w której zamrożone zostają wszystkie procesy życiowe. Różne owady wchodzą w ten stan w różnych okolicznościach. Ale stonka ziemniaczana prześcignęła absolutnie wszystkich tutaj: ma sześć różnych stanów spoczynku (dwa zimowe, trzy letnie i jeden super spoczynek, kiedy owad przebywa w glebie przez dwa lub trzy lata bez przebudzenia). Ta okoliczność bardzo komplikuje z nim wojnę. Chrząszcz pasiasty ma jeszcze jedną cechę: potrafi szybko przystosować się do wszelkich skierowanych przeciwko niemu pestycydów. A co jeszcze możesz ożywić z owada żywiącego się trującymi roślinami? Ten chrząszcz jest absolutnie niewrażliwy na wszystkie rodzaje alkaloidów.

Metody kontroli

Nie znaleziono jeszcze naprawdę skutecznej metody walki z tym szkodnikiem. Ale jest inny wariant walki: metoda biologiczna - drapieżne robaki podizus i perillus, a także pasożytnicza osa edovum niestety nie wytrzymują ostrych rosyjskich zim, po prostu zamarzają. Nie pomagają też stworzone transgeniczne odmiany ziemniaka, które są w stanie generować toksynę bakterii glebowych niszczącą pasożyty. Dlatego ogrodnicy do dziś ręcznie zbierają dorosłe chrząszcze i młode larwy do wiader z wodą, sadzą po bokach działki uprawami ziemniaków, które rzekomo odstraszają szkodniki (różne rośliny strączkowe, nagietek, tytoń itp.).

Pomnik ogrodników przedstawia tylko ręczną zbiórkę pasiastego szkodnika.