Odmiany agrestu czerwonego i zasady jego uprawy

Uprawy owoców i jagód są integralną częścią prawie każdej działki ogrodowej. Krzewy porośnięte jagodami nie tylko zachwycają ogrodników obietnicą zbiorów, ale także ozdabiają ogród. Wśród upraw jagodowych agrest cieszy się zasłużoną miłością letnich mieszkańców - kto nie lubi jego słodko-kwaśnych soczystych jagód, które mają doskonały smak, zarówno świeże, jak i w postaci dżemu lub dżemu? Jednak nie wszystkie odmiany i odmiany tego pozornie znanego mieszkańca ogrodów są jednakowo znane. W tym artykule omówimy rodzaje czerwonego agrestu, które mają swoje zalety, o których powinni wiedzieć ogrodnicy hobbyści.

Opis czerwonego agrestu

Agrest jest uważany za prawie tradycyjny krzew w centralnej Rosji, podczas gdy kultura ta pochodzi z północnej części Afryki i Europy Zachodniej. Pierwsza wzmianka o niej w źródłach europejskich pochodzi z XVI wieku, w tym samym czasie powstała pierwsza ilustracja botaniczna przedstawiająca tę roślinę. Obecnie agrest jest powszechny na całej półkuli północnej.

W średniowiecznej Rosji agrest nazywano „kryzh”, a mieszkańcy Kaukazu nazywali go „rosyjską śliwką wiśniową”. Na terytorium Syberii krzew nazywano bersen, w połączeniu w imię - kryzh-bersen. Tak więc współczesna nazwa jest wynikiem przekształcenia starożytnej formy słowa.

W XIX wieku uprawa ta była niezwykle popularna w Imperium Rosyjskim i była uprawiana na skalę przemysłową. W połowie XX wieku cios w tę uprawę rolniczą zadała epidemia mączniaka prawdziwego, która znacznie zmniejszyła wielkość jej plonów. Stopniowo hodowcom krajowym udało się przezwyciężyć ten problem i zwiększyć plony agrestu. Dziś wielkość uprawy agrestu rośnie.

Czerwony agrest jest dość młodą odmianą - jego historia zaczyna się w latach 50. XX wieku, kiedy ta odmiana zaczęła rozprzestrzeniać się na całym terytorium Związku Radzieckiego, jedynym wyjątkiem był Ural.

Charakterystyczną cechą agrestu czerwonego jest średnia wysokość krzewów, które mają imponujące tempo wzrostu i rozwoju. Jasnozielone, grube pędy z reguły wyginają się w łuk i pokryte są frędzlami tylko w górnej części. W dolnej części pędów koncentruje się główna liczba niezbyt długich kolców.

Pędy zdrewniałe rozjaśniają się, a ich grubość staje się średnia. Podłużne brązowe pąki są niewielkie i różnią się lekko spiczastym, nieowłosionym wierzchołkiem. Liście agrestu czerwonego charakteryzują się prostą podstawą, a ogonki liściowe średnią grubością i długością. Jajnik z reguły nie ma osłony. Kwiaty zbierane są w grona po 1-2 sztuki.

Czerwony agrest to prawdziwy wojownik o przetrwanie, znany ze swojego bezpretensjonalnego charakteru. Wyróżnia się wysoką mrozoodpornością i odpornością na suszę. Plon waha się od 2 do 5,5 kg jagód na roślinę. Kolejną zaletą odmiany jest jej samopłodność: czerwony agrest może obejść się bez pośredniczącego zapylania. Ponadto agrest czerwony jest odporny na takie choroby grzybowe jak spheroteka czy mączniak amerykański, które szkodzą młodym krzewom. To prawda, że ​​ryzyko zakażenia nim znacznie wzrasta przy ekstensywnych i gęstych nasadzeniach młodych krzewów agrestu.

Korzystne cechy

Ponieważ za głównego konkurenta agrestu czerwonego uważa się jego bardziej popularne zielone rodzeństwo, ogrodnicy często porównują te dwie odmiany. A porównanie wypada na korzyść bohatera naszego artykułu: ogólnie zawartość składników odżywczych w jagodach czerwonego agrestu wykazuje prawie dwukrotny nadmiar w porównaniu z zielonym agrestem.

Agrest czerwony jest bogaty w minerały – wapń, miedź, żelazo, potas, fosfor, a także witaminy – karoten, witaminy E, P i C, witaminy z grupy B, garbniki. Zawartość fruktozy i glukozy sprawia, że ​​przysmaki z nich wykonane są użytecznymi substytutami słodyczy i ciastek.

Spożywanie czerwonego agrestu w pożywieniu pomaga normalizować przemianę materii i przezwyciężyć problem nadwagi. Świeże jagody wskazane są przy niedoborach witamin i zaburzeniach przewodu pokarmowego, są bogate w substancje zwiększające apetyt i promujące produkcję soku żołądkowego. Również układ wydalniczy i nerki poprawiają swoją funkcję poprzez spożywanie czerwonego agrestu. Inną przydatną właściwością tych jagód jest normalizacja ciśnienia krwi.

Odmiany agrestu czerwonego

Odmiany agrestu czerwonego posiadają szereg charakterystycznych cech, które je od siebie odróżniają. Znajomość tych cech pomoże ogrodnikowi wybrać najbardziej odpowiednią odmianę do sadzenia w jego okolicy.

„Krasnosławianski”

Zasłużoną popularnością cieszy się odmiana Krasnoslavyansky, uzyskana przez hodowców z regionu Leningradu, którzy połączyli dwie inne odmiany, Orion i Avenarius. Krzewy tej odmiany agrestu nie rozrastają się szeroko, a wysokość może sięgać około półtora metra. Pędy wyprostowane są jasnobrązowe na dole i jasnozielone na górze. Małe pąki są koloru brązowego. Kwiaty agrestu wyglądają jak małe dzwoneczki i nie są dekoracyjne. Średnia waga jagód wynosi 4,3 grama.

Odmiana ta ma znaczną wadę: ze względu na dużą liczbę ostrych cierni gęsto pokrywających pędy, praca z nią wiąże się z użyciem sprzętu ochronnego, zwłaszcza w procesie zbioru owoców.

Odmiana "Krasnoslavyansky" znana jest z deserowego smaku wczesnych dojrzewających jagód, zabarwionych na gęsty, winny kolor. Dojrzałe jagody bardzo efektownie prezentują się na tle zieleni krzewu, co czyni tę odmianę jeszcze bardziej popularną. Ponadto owoce są odporne na transport i przechowywanie.

„Rosyjski czerwony”

Odmiana agrestu „Russian Red” jest preferowana przez ogrodników z północnych regionów ze względu na jej odporność na zimę. Całkiem dobrze toleruje również suszę i jest odporny na amerykańskiego mączniaka prawdziwego, a także na septoria, choroby te praktycznie nie wpływają na odmianę "Russian Red". Odmiana jest średnio późna i daje obfity zbiór błyszczących, owalnych lub eliptycznych jagód, zabarwionych na ciemnoczerwony kolor. Odnotowuje się obecność powłoki woskowej na ich powierzchni. Czysty słodko-kwaśny smak jagód nie zawiera zanieczyszczeń. Średnia waga jagód waha się od 3 gramów do 6. Wadą odmiany jest jej rozprzestrzenianie się w młodym wieku, który ostatecznie zanika, tworzy się korona o średniej gęstości. Odmiana ta jest również ceniona za zdolność do samozapylenia.

„Białoruska czerwień”

Inna popularna odmiana - „Białoruska czerwień” odnosi się do młodych odmian o średnim okresie dojrzewania. Kulisty krzew wyróżnia się pogrubionymi pędami i średnią wysokością. Kolce są z reguły ułożone jeden lub dwa na raz, rzadko trzy na raz. Jagody są duże i mogą ważyć 8,5 grama. Ich powierzchnia jest pozbawiona krawędzi i pokryta jasnymi smugami. Kształt jagód jest owalny, okrągły lub przejściowy. Co ciekawe miąższ tej odmiany ma niezwykły malinowy odcień, a także ma bardzo słodki smak.

„Białoruska czerwień” wyróżnia się wysoką zimotrwałością, dobrze znosi nagłe zmiany temperatury, a także jest odporna na choroby mączniakiem amerykańskim. Ogólnie rzecz biorąc, nie wymaga specjalnych wysiłków, aby zapobiegać chorobom i atakom szkodników, co znacznie ułatwia pracę ogrodnikom. Najlepszy plon uzyskuje się sadząc na glebach żyznych, w miejscu dobrze oświetlonym.

„Moskowski”

Inną odmianą agrestu czerwonego o wysokich plonach i mrozoodporności jest Moskovsky. Nie może się jednak pochwalić odpornością na mączniaka prawdziwego i inne choroby pochodzenia grzybowego, co należy wziąć pod uwagę. Dojrzałe jagody mają purpurowy odcień i słodko-kwaśny smak, ich waga waha się od 5 do 7 gramów. Gęsta skórka pozwala na ich długie przechowywanie – zarówno na gałęzi, jak i w formie zmontowanej, a także z powodzeniem przenoszą transport. 1 krzak takiego agrestu może przynieść do 11 kg jagód.

"Fiński"

Ze Skandynawii przybyła do naszego regionu odmiana "Finsky" - średnio późna, bardzo plenna. Z 1 małego, zwykle krzaka, można zebrać do 12 kg jagód. To prawda, że ​​nie różnią się imponującym rozmiarem i ważą tylko 2-4

gramy. Cienka skórka kryje pod sobą zaskakująco słodki miąższ, a jej powierzchnia pokryta jest nalotem. Pierwsze zbiory przypadają na trzeci sezon po posadzeniu krzewu. Odmiana wyróżnia się wysokim stopniem odporności na choroby – czy to spheroteca, septoria czy mączniak prawdziwy. „Fiński” czerwony agrest z powodzeniem sam się zapyla.

Agrest czerwony - zasady uprawy

Najlepszy czas na sadzenie agrestu to wiosna lub jesień. Wybierając okres jesienny, należy zapoznać się z prognozą pierwszych przymrozków - do ich nadejścia powinno pozostać co najmniej półtora miesiąca. Ten czas wystarczy, aby agrest zaadaptował się do nowego miejsca. Ta kultura preferuje miejsca dobrze oświetlone i gleby o dużej zawartości piasku lub czarnej gleby. Agrest nie toleruje zbyt dobrze gleb gliniastych, a także podwyższonego uwilgotnienia gleby.

Otwory do sadzenia powinny być rozmieszczone w odstępach co najmniej 1,5 m - agrest może silnie rosnąć, a krzaki po prostu staną się ciasne na miejscu. Zagęszczanie nasadzeń jest obarczone brakiem odżywiania, a także rozwojem procesów chorobotwórczych. Głębokość każdego dołka powinna wynosić około 0,5 m.

Zaleca się nałożenie mieszanki składników odżywczych na dno dołka przed sadzeniem. Następująca kombinacja jest odpowiednia jako taka:

- humus - 10kg;
- popiół drzewny - 100 g;
- siarczek potasu - 40 g;
- superfosfat podwójny - 50 g.

Mieszankę należy dokładnie wymieszać i umieścić na dnie dołka. Następnie zanurza się w nim sadzonkę, której system korzeniowy pokryty jest ziemią, którą należy ubić i dokładnie zwilżyć. Należy pamiętać, że krzaki agrestu powinny mieć kąt nachylenia w stosunku do podłoża - do 45 stopni.

W przypadku sadzenia odmiany narażonej na mączniaka prawdziwego wymagane będzie leczenie roztworem na bazie miedzi. Przygotowanie jest dość łatwe: wystarczy rozpuścić 3 gramy siarczanu miedzi i 5 gramów zwykłej soli w 10 litrach wody. Uzyskana objętość wystarcza do nawadniania jednego krzewu agrestu. Jeśli dojdzie do infekcji, dotknięte części rośliny należy odciąć i spalić. Miejsca nacięć należy pokryć warstwą zaprawy wapiennej.

Wybierając wiosenny okres sadzenia agrestu, należy zwrócić uwagę na okres między rozmrożeniem gleby a dojrzewaniem pąków. Ze względu na trudność w spełnieniu tego wymogu najbardziej doświadczeni ogrodnicy decydują się na sadzenie agrestu na wiosnę. Opóźnienie może prowadzić do powolnej adaptacji siewek w nowym miejscu oraz spowolnienia tempa ich rozwoju i wzrostu.

Dbanie o agrest wymaga terminowego podlewania, a także zwalczania chwastów i rozluźniania gleby. W przeciwnym razie chwasty będą pobierać składniki odżywcze z gleby, co negatywnie wpłynie na rozwój krzewu.

Zbiory rozpoczynają się latem. Należy pamiętać, że jagody o różnym stopniu dojrzałości są przechowywane przez różny czas. Dojrzały agrest w temperaturze pokojowej zachowuje świeżość przez 3 dni, natomiast lekko

zielonkawe jagody są przechowywane do 6 dni. W temperaturze 0 stopni czas przechowywania wydłuża się do 30 dni.

Unikaj jedzenia jagód, które mają ślady białawego nalotu przypominającego rosę.

Wykorzystanie czerwonego agrestu w kuchni

Agrest można przechowywać znacznie dłużej w postaci przetworów i dżemów. Produkuje się z niego także ptasie mleczko, marmolady, kompoty, wino. Służy również do robienia marynat. Sok z agrestu dobrze komponuje się z daniami mięsnymi i warzywnymi, nadaje się również jako składnik sałatek i wypieków.

Popularna marynata agrestowa w puszkach z octem, czarnym pieprzem, chrzanem i czarną porzeczką. Ten produkt należy umieścić w szklanych słoikach z blaszanymi pokrywkami i przechowywać w ciemnym miejscu przez miesiąc.

Mieszanka agrestowo-porzeczkowa nadaje się do piersi kurczaka w sosie jagodowym. Oprócz miąższu jagód zawiera cukier i śmietanę (20%).

Aby zrobić marmoladę agrestową, należy dokładnie posortować jagody, usunąć wszystkie ubite i zgniłe owoce, a także sadzonki. Do przygotowania tego przysmaku potrzebna jest patelnia ze stali nierdzewnej lub aluminium.

Agrest wykorzystuje się również do przyrządzania napojów alkoholowych. Nalewanie agrestu na bazie wódki jest parzone przez sześć miesięcy.

W przypadku dżemu przydatne są niedojrzałe jagody o zbyt kwaśnym smaku, a te najbardziej dojrzałe idealnie nadają się do przygotowania sosu do dań mięsnych, zwłaszcza z ostrymi przyprawami. Znane są rodzaje dżemów z jagód agrestu z dodatkiem orzechów włoskich.

Dojrzałe owoce agrestu są wspaniałe same w sobie, zarówno świeżo zebrane, jak i w postaci galaretki puree.