Tuya filiformis

Krótko o przedstawicielach upraw zielnych

Thuja Filiformis lub „filiformis” to niezwykła roślina zielna z igłami, które wyglądają bardzo podobnie do nici. Ojczyzną tego gatunku jest Ameryka Północna. Na terenie Europy pojawił się około XIX – XX wieku. Tuja doskonale dopasowuje się do miejskich realiów i ma szerokie zastosowanie w projektowaniu krajobrazu.

Tuya filiformis: opis tego przedstawiciela roślin zielnych

Thuja western Filiformis rośnie w górę o sto pięćdziesiąt dwieście pięćdziesiąt centymetrów, średnica dorasta do stu pięćdziesięciu centymetrów. Kształt korony rośnie w formie stożka. Ze względu na zwisające gałęzie i igły w postaci nitek drzewo jest bardzo podobne do wierzby, a czasem zdarzają się okazy podobne do stogów siana. Młode igły rosną w postaci łusek, w kolorze jasnozielonym, do sezonu zimowego nabierają jednocześnie czerwonawych i brązowych kolorów.

Odmiana ta jest bardzo wolno rosnącym gatunkiem zielnym. Co roku krzew rośnie nie więcej niż dwa do siedmiu centymetrów.

Roślina zielna ma wysoką odporność na zimno, jest miłośnikiem światła słonecznego, ale może rosnąć w półcieniu.

W pełnym odcieniu kolor igieł nabiera matowego wyglądu. Tuja słynie z długiego okresu wegetacji, do około stu pięćdziesięciu - dwustu lat.

Tuya Filiformis: sadzenie i pielęgnacja

Rośliny zielne można sadzić na początku sezonu wiosennego lub jesiennego. Do lądowania wybierz obszar z wystarczającą ilością światła lub częściowo zacieniony lekką neutralną glebą.

Dołek do sadzenia wykonuje się w zależności od wymiarów systemu korzeniowego i grudki ziemi. Wewnątrz umieszcza się warstwę drenażową o długości od piętnastu do dwudziestu centymetrów (na przykład z piasku, keramzytu, tłucznia kamiennego).

Glebę ogrodową miesza się z torfem w ilości dwa do jednego, wylewa się specjalne nawożenie dla drzew iglastych lub nitroammofosk (przy sadzeniu w sezonie jesiennym nie stosuje się nawozu).

Na środku otworu do sadzenia wylewa się mały guzek, na którym umieszcza się zielny. System korzeniowy jest ostrożnie rozłożony w dół. Jeśli nitkowata tuja Filiformis zostanie posadzona z pojemnika, zostanie przeniesiona do otworu do sadzenia z grudką ziemi.

Sadzonka jest przykryta ziemią, nie dotykając szyjki korzeniowej na poziomie gleby, dobrze nawilżona (od pięciu do dwunastu litrów płynu) i mocno zagęszczona. Bezpośrednio po posadzeniu część przyłodygową pokrywa się warstwą ściółki z trocin lub igieł.

„Tonący” tuja wymaga stałej wilgoci i zraszania. Zwilżać co tydzień, nakładając od pięciu do sześciu litrów płynu na młodą sadzonkę, dziesięć do dwunastu na dorosłą sadzonkę. Igły są nawadniane bliżej nocy.

Nawozy stosuje się dwukrotnie - podczas sadzenia oraz w ostatnim miesiącu sezonu letniego. W okresie zimowym krzew pokryty jest gęstą warstwą ściółki (około sześciu do siedmiu centymetrów), a wiosną gleba jest przekopana płytko.

Młode sadzonki są osłonięte przed zimnymi i silnymi wiatrami, aw szczególnie upalne dni są chronione przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych, które palą roślinę. Przycinanie odbywa się w ostatnim tygodniu ostatniego wiosennego miesiąca lub na początku sezonu letniego - podczas soków w zwolnionym tempie.

Jednocześnie corocznie wykonuje się cięcie profilaktyczne (gałęzie z wadami, zaschnięte i zainfekowane są usuwane) oraz kształtujące - w razie potrzeby z wymaganym nadaniem odpowiedniego kształtu.

Choroby i pasożyty

Zwykle mszyce i owady łuskowe mają negatywny wpływ na zachodnią tuję. Larwy pasożytów można czyścić niezależnie, a liście można leczyć preparatem z mydłem do prania lub alkoholem medycznym (dziesięć mililitrów na litr płynu).

Jeśli leki od ludzi nie działają, konieczne jest użycie specjalnych środków owadobójczych, na przykład „karbofosu”.

Tuja może być również podatna na choroby grzybowe. Przy nadmiernej ilości wilgoci może pojawić się phytophthora - do profilaktycznych zabiegów zielnych stosuje się płyn Bordeaux lub produkty zawierające miód. Często spotyka się choroby Schütte - w przypadku zarażenia krzewów zaleca się przetworzenie go "hom" i zwilżenie za pomocą "fundationolu".

Nitkowaty tuja filiformis w projektowaniu krajobrazu

Zdjęcie zachodniej tuji Filiformis

Ze względu na wiszące gałęzie i niezwykłe igły Filiformis świetnie prezentuje się w projektowaniu krajobrazu. Bardziej nietypowo wygląda w wystarczająco oświetlonych miejscach lub przed białymi ścianami, budynkami, konstrukcjami. Tuja zwykle rośnie w ogrodach w stylu japońskim.

Wykorzystywana jest również do produkcji zjeżdżalni alpejskich, ogrodów wrzosowych i skalistych. Zielna dobrze rośnie w pojemnikach, dzięki czemu można ją wykorzystać do nadania smaku elewacjom, zwiększenia masy zielonej na parapetach, oknach, dachach i loggiach.

Tuja świetnie prezentuje się z innymi odmianami iglastymi, a także z innymi przedstawicielami roślin zielnych i liściastych. Można ją uprawiać pojedynczo lub w kilku egzemplarzach.

Zachodnia tuja Filiformis: recenzje i opinie letnich mieszkańców na temat odmiany

Według letnich mieszkańców tuja doskonale toleruje zimno, ale młode trawiaste powinny być pokryte gałązkami świerkowymi na zimę i osłonięte przed zimnymi i silnymi wiatrami.

Agrotechnika za krzakiem nie ma żadnych komplikacji, najważniejsza jest odpowiednia wilgotność i stałe zraszanie w szczególnie upalne dni. Większość letnich mieszkańców kultywuje bez kształtowania, organizując wyłącznie zapobiegawcze przycinanie w sezonie wiosennym. Ale nawet bez tego działania silne gałęzie nitkowate wyglądają niecodziennie i pięknie.

W sezonie zimowym z dużą ilością śniegu korona jest uszkodzona z powodu nadmiernej ilości śniegu. Aby uniknąć łamania gałęzi i zmiany ich kształtu, zaleca się zagęszczanie gałęzi wstążkami.

Wierząc w opinię mieszkańców lata, tuja doskonale dopasowuje się do miejskich realiów, spokojnie rośnie w warunkach nadmiernej ilości kurzu, dymu i gazu. W przypadku architektury miejskiej zaleca się sadzenie jej na terenach parkowych i skwerach, ale nie przy drodze.